Eπιτήδειες αισθήσεις δίνουν στο σώμα προεκτάσεις.
Ανυψώσεις, πτώσεις, άφθονο μυστήριο
και ψήγματα χαράς στους έρωτες.
Ευρύνοια θέλει το δέρμα
εάν ζητάς πολλές εξηγήσεις.
19.
Στις θερινές μου ακρογιαλιές
γκρεμίζει ο χρόνος το ρόδι του.
Ανατριχιάζουν το σώμα ευχές ορμητικές σαν κύματα.
Μεθυσμένες ελπίδες εισορμούν κι εφέτος
στην ιστορία που κινεί τα νήματα.
Λόγια σαν χρησμός, σημειώνεις και υποβάλλεσαι.
22.
Θά ’ρθεις καλοκαίρι –γαλάζιο του Εγγονόπουλου–
να συναντήσεις τουρίστες.
Όπως η θάλασσα φρουρεί το νησί
κι ο ουρανός επιβλέπει
στη χώρα σου πλανώμαι σαν Όμηρος.
Ξεχειλίζει το μεσημέρι κι απελπισμένες εκθέτει σκέψεις.
Παρατάσσω τη γλώσσα μου που διάπυρη πέφτει
στο βάθος χάνεται.
Σε θρυλικές εποχές γυμνός αναμένω τη Ναυσικά.
Καλοκαίρι –γαλάζιο του Εγγονόπουλου–
θα συναντήσεις, όπως φαίνεται, το είδος μου.
Όχι μόνο μνηστήρες.
32.
Στα κλειστά βλέφαρα ποικίλες εναλλάσσονται σκηνές.
Είναι η νύχτα των σαράντα βαθμών Κελσίου με κορμιά εικονογραφημένα.
«Έχομεν χρέος ν’ αμυνθούμε, αποτινάξτε τα εδάφη
της άγονης ζωής»
αρχίζω προσδοκώντας ατίθασα χαμόγελα.
Μόλις όμως φτάνει η σειρά της
ανοίγουν τα βλέφαρα σαν αυλαία.
«Είναι το σκοτάδι», ψιθύριζε, «τα σώματα που μοιάζουν με σκίτσα
οι πράξεις σαν εκδόσεις ποικίλης ύλης.
Κι αφού αρκούν τα ξεφυλλίσματα στις επαφές
−το ζούμε άλλωστε μ’ επιτυχία−
σε τι αποσκοπούν οι εντυπώσεις;
Είναι το σκοτάδι, σ’ το λέω τώρα που μας πνίγει.
Σ’ το λέω τώρα πριν το διαβάσουν
πριν το κάνουν διαφήμιση κι αυτό».
ΣΟΒΑΡΑ
«Την πήρε πολύ σοβαρά» – οι πρώτες μου λέξεις.
Με διέκοψε ανυπόμονος: «Φαντάζομαι τη συνέχεια».
Όχι ανυπόμονος, σαν κουρασμένος.
ΕΡΑΣΤΕΣ, I
Πιασμένος στα δίχτυα της φαινόμουν χαμένος.
Τη φίλησα τρυφερά σε άπληστη ώρα
ελπίζοντας μια διαφυγή.
Χτενίζοντάς την έξαλλα, τα είδα όλα.
Σαν άντρας μίλησα.
Μοιραία θλίψη, έλα για τη μεγάλη ζωή.
ΕΡΑΣΤΕΣ, II
Ετερώνυμα μοιάζουμε, και είμαστε.
Έλκονται, συγκρούονται, αλλάζουν τροχιές.
Απροσδόκητα ενωμένοι στην πτώση.
Η νομοτέλεια επεξηγεί τα φαινόμενα.
Στον έρωτα και στα υπερφυσικά
θέλουμε μόνο συμπαράσταση
και δόσεις φαντασίας για σιγουριά.
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ
Όταν δεν ξέρουμε τι λέμε
δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε.
«Έγινα μουνί» βλακωδώς πιθηκίζουμε
ή «κοίτα ένα αρχίδι!».
Ενώ αξίζουν ροδοπέταλα τα πιο κρυφά χείλη
και λίγη ευαισθησία ο ανδρισμός.
Κι όταν δεν ξέρουμε τι κάνουμε
πώς θα μιλήσουμε σωστά;
Απολύτως ανεξήγητο μα είναι γεγονός.
Ξένοι θα ζήσουμε
με ό,τι κι αν κάνουμε, με όσα κι αν λέμε.
ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΛΟΓΙΑ
Ας ήταν επιδερμικές οι λέξεις.
Προς τι να σε σημαδέψουν.
Τα σπουδαία λόγια τρέφουν νοσταλγίες
όχι το σώμα που ζει μ’ ελάχιστα.
Μέσα στη γύμνια του φαντάζει σοφό.
Απέριττα διψά για ζωντανά μεγαλεία.
Για λίγες πράξεις χωρίς ενοχές
απλές και δραστικές σαν χάδι.
5.
Στα λόγια μας συγκεντρώνεσαι.
Αναγνώριζαν, ναι, τον κόσμο.
Ανασύρεις διαλόγους και αθώες εποχές.
Ευγενείς καταβάλλεις προσπάθειες
μα ο κόσμος που τώρα αγναντεύεις
μπορεί μόνο να φαντάζεται.
Στριμώχνομαι στα κείμενα.
Φαντάζομαι, ψυχή μου αιωνία πλεονεκτείς.