Τετραπέρατο μειδίαμα παγώνει για λίγο το χρόνο.
Αθέατοι σαν ύφαλοι πριν τη μυσταγωγία
τρεμοπαίζουν δυο τρεις ιθύφαλλοι στο φόντο.
Σκόρπια γελάκια προλειαίνουν το έδαφος
το πιο ανεξερεύνητο για τον καθένα. Τι άλλο, εκτροπές.
Διονυσιακές κραυγές συνθέτουν μια βολική ραψωδία:
«Ακόμα κι οι θεοί είναι στρεπτοί».
Αλλάζουν, βρε αδελφέ, γνώμη και υπόσταση.
Το έχουν αυτό το ιδίωμα.

Ωραία τα λέει ο ποιητής.
Κι εμείς, θνητοί φίλοι της ηδονής, έτοιμοι για ρόλους
κάπως να φανούμε θεϊκοί.

Ας μοιάζουμε παίγνια χωρίς αντιστάσεις.
Μας βλέπουν σαν όντα χωρίς αντιστάσεις;
Ας είναι. Ποτέ κανείς δεν είναι
όσα βλέπουν οι άλλοι, όσα κι αν δουν.