του Γιώργου Βέη
Τα Ποιητικά, τριμηνιαίο περιοδικό ποίησης, τεύχος 10, Ιούνιος 2013

Έκτη συλλογή. Περιέχει εκατόν σαράντα πέντε χαϊκού. Η γιαπωνέζικη εκφραστική απόκλιση συνιστά εδώ τον απόλυτο κανόνα έκφρασης. Οι συντμήσεις τείνουν προγραμματικά στην ανάδειξη του μείζονος νοήματος, στην εποπτεία του καθολικού, χωρίς όμως να αφυδατώνονται αισθητικά. Η Φύση παρίσταται κατ’ ανάγκην ως ο αποφασιστικός διάκοσμος του στοχασμού. Δύο παραδείγματα: « Ο ήλιος δύει./ Μας διδάσκει σαν αίγλη / τη συντομία» και «Η πανσέληνος / δωρεάν απόδοση / μεγαλοσύνης». Δεν απουσιάζουν οι διακειμενικές συναναστροφές. Ο Walace Stevens παρίσταται, φέρ’ ειπείν, παρά μαντεύεται αμυδρώς. Εξ ου και ο ενδεικτικός αφορισμός: «Πραγματικότης. / Το πρόσφορο έδαφος/ για φαντασία». Το ερωτικό παιχνίδι συναποτελεί θεματική επιλογή. Η αντίθεση και η μεταφορά τίθενται από την αρχή στην υπηρεσία της κειμενικής πράξης. Η λέξη κατευθύνεται προς το πράγμα χωρίς τη συνοδεία περιττών προσδιορισμών. Η εικόνα παράγει κατά συνέπεια δράμα. Έστω το εξής χαρακτηριστικό: «Βρώμικες λέξεις / στολίζουν το πάθος μας./ Και λάμπεις σώμα».