«Τη θάλασσα ποιος θα την εξαντλήσει;»1
στέναζε ο περίφημος νεκρός.
Θα εξατμιστούν κάποτε προβλέπουν οι επιστήμονες
διαβάζω σήμερα και μένω ενεός.
Κι οι επιμένοντες να γίνουν
«γλαυκοί δωρητές του πελάγους»2
σκιαμαχούν με το άπειρο και τη σημαία καθενός.
Να που τίποτα δε μένει όρθιο.
Τα πάντα ρει, κοσμιότερη διατύπωση.
Θα την επέλεγα αν στην πιο κάτω γραμμή:
Κι η στύση όλο αναίδεια θα καταπέσει.
Ηράκλειτε φίλε μου καταλαβαίνεις;
Ακόμη κι όταν δεν είμαστε αμαθείς
ημιτελή καταλείπουμε τόσα σχέδια
προσβλέποντας σ’ ωκεανούς και θάλασσες.
Πόσο βαθιά μάς ζαλίζουν
και νιώθουν τη δίψα μας για το εκεί πέρα.
Όχι, δεν υπαινίσσομαι τ ’ άστρα και τα φεγγάρια
μα κάτι εγγύτατο στην όψη μας εν αντιθέσει
με νυχτωμένους ουρανούς και τα τοιαύτα.
Επιστημονικά, ποιητικά τερτίπια, ακούγεται ο νεκρός.
Πότε ήρθε πλάι μου;
1. Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα, Κ’ [ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ].
2. Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί, «Αιθρίες», ΧΙV.