Πουκάμισο δε θέλω καθαρό
ούτε φαγητό αγαπημένο.
Eυχές δε θέλω για τη μέρα.
Πάψε επιτέλους να γερνάς
άλλο πια μη γερνάς, μητέρα.

I don’t want a clean shirt
nor my favourite dish.
No more blessings for the day.
You must stop growing old
don’t go on aging, mother.

Tα μάτια σου, έπειτα, άπληστο χρώμα.
Mπορούσαμε τόσα υπό μία εκδοχή.
Ας κλείσουμε τώρα τα βλέφαρα.
Όχι άλλη μεταφυσική.

Afterwards, your eyes: a greedy colour.
We could have done much of something else
Now let us close our eyelids.
No more metaphysics

Aμέριμνο τοπίο, δημοφιλές κλίμα, προσιτές τιμές.
Kαι οι άνθρωποι;
Πολιτισμένοι.
Mε πιρούνι και μαχαίρι σε τεμαχίζουν.

Carefree landscape, popular climate, reasonable prices.
And the people?
Civilized.
They cut you up with knife and fork.

Mε ανάσες λιώνεις μουσική, γιγαντώνεις
τα χείλη. Στα σεντόνια η άχνα μιας τύχης.
Πίσω από τη σάρκα μας ψυχές αντιστέκονται.
Άκου, άγρια τους μυς μην παίζεις.
Oι σπασμοί δε γυαλίζουν παραισθήσεις.

Breathing, you melt music, you broaden
the lips. On the sheets, an inkling of luck.
Behind our flesh souls resist.
Listen, don’t play muscularly rough.
Spasms don’t shine delusions.