Η ΕΚΔΡΟΜΗ

για τη Ρωξάνη, ο Candy Colored Clown* αυτοπροσώπως

Στο πρωινό παράθυρο ζωηρεύουν ανοιχτές αισθήσεις
σαν τα χαρμόσυνα πουλάκια στο περβάζι.
Διάπλατα βουνά χαρίζουν τη σιγουριά τους στο φως.

Φτάσαμε ψηλά για λίγο φτέρωμα.
Με χνούδι βραδινής αγάπης φτιάχνω ιδέες κι επιδερμίδα.
Η εκδρομή τελειώνει μα θέλω άριστες εντυπώσεις
κι άλλες αμυχές στο ασήμαντο.

Ζώντας καθαρά για κορυφώσεις
αναγγέλλω βιαστικά το θρίαμβο:
«Σήκω, έξω έχει πολύχρωμη χαρά».

Τι ψέμα.
Μέσα μου βλέπω τόση ώρα.
Μέσα σου.

* A Candy Colored Clown: Πρώτοι στίχοι στο  τραγούδι του Roy Orbison «In dreams» και motto στην ταινία του David Lynch Blue Velvet.

ΒΑΘΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΙ

Χαμηλώνεις το φως, ανεβάζεις την ένταση.
«Με σάρκες ζω» σαρκάζεις
και ξεκουμπώνεις σαχλά το τζιν μου.
Ας έχω μυαλό ν’ αφεθώ στην τρέλα
φτιάχνει ατμόσφαιρα για ρόλους.

Στο πετσί σου κι εσύ φαντασιώνεσαι.
Έξοχη σύμπτωση, ανίδεο πλάσμα.
Βαθιά νυχτωμένοι κι οι δυο.

ΠΝΕΥΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Βάζεις πνευστή μουσική για δύο
και γδύνεσαι τυφλά στα πρώτα χάδια.
Τα μάτια σου τέσσερα.
Στο λαιμό τα φυλαχτά δύναμη άδεια.
Ανώδυνες σχέσεις ούτε γι’ αστείο.

ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ

Βραδιάζει και αφημένοι στην αμμουδιά.
Ο ουρανός, η νύχτα ζωγραφίζουν
κι αυτοί γυμνοί, σαν ερωτευμένοι.

Η μνήμη ξέρει καλά το σώμα
και ήδη χρωματίζει τη δική μας στέψη.
Με κάνει σχεδόν ευτυχισμένο.

Γιατί αν ήμουν πράγματι
δε θα με θάμπωναν ζωγραφιές.
Ούτε καν μια σκέψη.
Τίποτα. Αληθινά τίποτα.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΠΛΟ

Ποτέ σου δεν άγγιξες όπλο
αλλά δεν έχει καμιά σημασία.

Η αγάπη είναι υπερόπλο.
Με ένα «όχι, σήμερα δε γίνεται»
κλείνεις με φιλάκια το τηλέφωνο
για ν’ αρχίσω τη ζωή την αιώνια.

Με σκότωσες κι απόψε λυρικά.

Πολύτιμος ο ουρανός, δε λέω.
Όμως για σένα διψούσα ο τρελός.
Για ελάχιστη και βέβαιη γη.

ΘΝΗΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Αποζητώ το στήθος σου μετά τον έρωτα.
«Ίδιος με βρέφος». Με συγκρίνεις μα είναι παρωδία.
Λίγη τριχοφυΐα και πολλές θνητές ανάγκες
πληγώνουν τον ύπνο με το δάχτυλο στο στόμα.
Είναι σημάδια πεντακάθαρα.
Ανίατα μεγάλωσα κι ας κρύβω άγουρα σκοτάδια.

Κι εσένα, τι καλά, δε σε πτοούν
πολεμικές λαβές στο κρεβάτι
ούτε κραυγές ηδονής.

Ειρηνικά να ζήσουμε ήθελα.
Το ξέρεις και όλα τα συγχωρείς.
Θέλω να πω, κάνεις το σώμα βεγγαλικό.
Δεν το σιγοκαίς ευλαβικά γι’ αθανασία.

ΓΛΩΣΣΑ ΤΡΑΒΕΣΤΙ

Ζόρικοι μύες κι εξωτικά νεύματα στον παράδρομο
καταλήγουν σε άδοξα και τετριμμένα μες στο αμάξι.
«Ορέγομαι την αθωότητα, δεν είμαι διαφορετικός»
απαντά στον καθρέφτη
αλλάζοντας με κραγιόν τις εντυπώσεις.

Στο αυτοσχέδιο σύμπαν του δεν ψεύδεται.
Μπορεί να τον εξάπτουν οι σκιές
αλλά τον μαγεύει πάνω σ’ ένα στήθος η ακουστική
που έχουν τα ζωντανά δάκρυα.

Μοιάζει αίφνης οικείος, κωμικά γυμνός.
Τι πιο φυσιολογικό. Μιλάμε την ίδια γλώσσα
και ψάχνουμε λίγη μουσική, όχι κρυφά νοήματα.
Βαθιά  μας ο εξωτισμός μέρα νύχτα.

ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ

«Χωρίς το βλέμμα σου νιώθω άστεγος».
Τα ίδια και τα ίδια λες τις νύχτες
και σημαδεύεις το δέος.

Μα κάθε βράδυ ρίγη το πολύ να πάρεις
και όλο το ψεύδος πως τα πάντα σου έδωσαν.
Να δεις, στην ψυχή σου βρίσκουν το αγνό παιδί.
Ε βέβαια, εσύ θα τους πέφτεις βαρύς.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Όταν σε θέλω, ψάχνω το πρόσωπό μου.
Λεπτό δε σκέφτομαι εσένα.
Μωρό μου, αυτό είναι παιχνίδι.
Έλα, δώσε μια ευκαιρία στην αλήθεια.

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ II

Ας ερχόταν ξανά.
Όπως είναι ή θέλω να φαντάζομαι.
Οι μόνες δυνατές εκδοχές αυτές μοιάζουν.
Και με νοιάζουν
όσο δε βλέπω τελικά μεγάλες διαφορές.