Τα βήματα οδηγούν δρόμους.
Απέναντι στο γραφείο σου πάλι, πεζός σαν τις μέρες μου.
Κοιτάζοντας ψηλά το μύθο σου με θέλγουν ιδέες
καθαρές σαν οξυγόνο.
Καθόλου δεν ωφελεί.

Η διαυγής επιδερμίδα σου θολώνει τη σκέψη
δυσκολεύει την αναπνοή.

Λιμνούλες εγκάρδιες, αξιοθέατα πτηνά και πράσινο
στο ύψος στέκονται της απουσίας σου.
Γιατί εδώ κάτω στην επιφάνεια παντού κρυφές αιχμές
και λύεται η συνέχεια και άλλη παίρνουν τα γεγονότα υφή.