Poeticanet, 30.10.2016

Δεν υπάρχει ποίηση που να μην έχει το Φόβο στη ρίζα, τα φύλλα και τα άνθη της, που να μην έχει το φόβο  στα υλικά της. Το πολύ ουσιαστικό «φόβος», τα τελείως αμετάβατα ρήματα «φοβάμαι» – «φοβίζω», το βαρύ επίθετο «φοβερός/ η /ο », καθώς και τα συνώνυμα και τα παράγωγα τους, (τρόμος, δέος, φρίκη, αγωνία, πανικός), συναντώνται πυκνά στους στίχους όλων.

Ο Φόβος πάει με όλα: με τον έρωτα, με το θάνατο με τις υψηλές συλλήψεις, με τις διαπροσωπικές σχέσεις – τις εξίσου δύσκολες σχέσεις με το ανθρώπινο και το θείο.

Τα ποιήματα τα εξυφαίνουν πάντα – άλλοτε εμφανώς άλλοτε με κρυφές βελονιές / υπαινιγμούς – ο φόβος του ανοίκειου, ο φόβος του Άλλου, ο φόβος του εαυτού, ο φόβος της ύπαρξης και της μη ύπαρξης.

Εφόσον λοιπόν το τωρινό θέμα του Poeticanet είναι ο Φόβος, ας συμμετάσχει και η στήλη άλατος, παρουσιάζοντας την παρούσα σοδειά ποιητικών συλλογών και από αυτή την οπτική γωνία.

Ορίστε:  μια από τις ποιήτριες της στήλης έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον φόβο, με τίτλο «ΦοΒ». (Ο τίτλος θυμίζει το κίνημα των φωβιστών του περασμένου αιώνα – που ναι μεν η ετυμολογία του προέρχεται από το γαλλικό fauve= αγρίμι – αλλά τι άλλο βιώνουν εκτός από φόβο τα αγρίμια;)

Ας αρχίσουμε λοιπόν, παίρνοντας συνέντευξη από τους στίχους του βιβλίου αυτού.

ΑΓΗΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ, ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ, Κέδρος

ΕΡ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Ας είμαστε λίγοι και άοπλοι. / Και λοιπόν; Φόβος και τρόμος οι ιδέες.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ;

ΑΠ:
Είμαστε βαθύ φρόνημα, σαν ρίζες κρυφές, σαν δέντρα. / Έτσι γράφουμε την Ιστορία. / κι ας είναι μια πορεία δοσμένη στον καιρό / για μας κανείς και τίποτα απτό.
(…)
Δίχως μια έκτη αίσθηση πώς να αποθεώσεις τη ζωή. / Πώς να βρεις την πίσω πόρτα στις προσόψεις.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

ΑΠ:
Είμαστε παράξενα όντα. / Ο άπλετος νους απρόσμενη έχει χωροταξία. / μυστική σαν την αυθαιρεσία να λες / στον πρώτο τυχόντα στο δρόμο / σε θέλω τραγικά.
(…)
Είμαστε βλέπεις, πεπεισμένοι / πως έχουμε ανώτερη ζωή / όταν απηχεί τις ενδείξεις μιας άλλης.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ;

ΑΠ:
Άνθρωπος είμαι, με λόγια ζω.

Εντύπωση:  Ο Α. Μπ. είναι ένας λόγιος ποιητής του καιρού του (ενώ, το ίδιο καλά, θα μπορούσε να είναι ένας οργισμένος ποιητής άλλων καιρών). Η ικανότητα σύνθεσης και ανάλυσης ορατών και αόρατων που διαθέτει και καλλιεργεί, επηρεάζει κάπου την «ποιητικότητα» των ποιημάτων του, αλλά ενδυναμώνει την «επιθετικότητα» που χρειάζονται για την άμεση τους πρόσληψη.