της Δήμητρας Παυλάκου
Κυριακάτικη Αυγή, 2 Ιουνίου 1996

Ο Α.Μ. στο Prima Vista πραγματικά ενορχηστρώνει τη μελωδία για πολλά όργανα μόνος του, φαίνεται ότι διαθέτει καλό μουσικό αυτί, οι λέξεις του πάλλονται, είναι περισσότερο βιωματικός από τον Κ.Κ. και οριοθετεί το χώρο του μ’ έναν έντονο και διάχυτο, απροσδιόριστο και κορυφωμένο ερωτισμό. Δείχνει πως ξέρει να διηγείται, αλλά συχνά αυτό που περισσεύει σε συναίσθημα δεν επενδύεται αλλού και αιωρείται. Ακόμα όμως και τότε δείχνει ότι η μουσικότητα δεν είναι τυχαία αλλά ένα μοτίβο, που κατά τη γνώμη μας μπορεί να το κρατήσει για τα ούτως ειπείν του. Θα ‘πρεπε για τους σχολιάζοντες την ποίηση του καιρού να αφιερώνονται κατά καιρούς και κάποια μονόστηλα για τις πρώτες συλλογές. Βεβαίως η καλοσύνη είναι ένα προτέρημα που καλό είναι να διαθέτουν οι κριτικογράφοι, αλλά δεν αρκεί. (Ούτε και περισσεύει…).

Αν μάλιστα ισχύει αυτό που έχει γράψει κάπου ο Μ.Μαρκίδης, ότι δηλαδή η πίτα έχει κοπεί ερήμην μας, δηλαδή εκ των προτέρων, όπως το παιδί γεννιέται μιλημένο (κατά Λακάν), τότε πραγματικά τι να σου κάνει η καλή πρόθεση. Γράψεις δεν γράψεις για μερικούς, θα προηγηθούν και θα καθιερωθούν όσοι ξέρουν πώς να επενδύσουν την κριτική σου στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων ή όσοι διαθέτουν τους κατάλληλους προωθητικούς μηχανισμούς. Κάποιοι γράφουν καλά, αλλά τους τρώει η μαρμάγκα της αποσιώπησης. Αυτή είναι της μόδας. Τον καιρό του Εγγονόπουλου ήταν η επίθεση και ο διασυρμός. Καλό είναι όλοι οι πρωτοεμφανιζόμενοι κάποια πράγματα να τα ξέρουν. Ο Άρθουρ Μίλερ στο έργο του «Οι μάγισσες του Σάλεμ» το λέει καθαρά:  το μεγαλύτερο κακό είναι ν’ αφήνεις τους άλλους στην άγνοια.

Μακάρι οι ποιητές, πρωτοεμφανιζόμενοι ή όχι, που τους αποσιώπησε η κριτική, που τους αγνόησε η καθεστηκυία πρωτοκαθεδρία, να μην πτοηθούν και να συνεχίσουν με γνώμονα την ψυχή τους. Έτσι όπως δομήθηκαν όλοι οι χώροι –της ποίησης συμπεριλαμβανομένης– στην εποχή μας, όπου κι αν αντισταθείς, αγώνας ζωής είναι.