του Γιώργου Βέη
Η Αυγή, 11.10.2009

Πρόκειται για την έβδομη ποιητική συλλογή του Άγη Μπράτσου. Ο οργίλος λόγος, άμεσα συνυφασμένος με τα δρώμενα στην ευρύτερη πολιτική σκηνή, δεν θέλει να αποκρύψει την απώτερη ουμανιστική καταγωγή του. Γειωμένος σταθερά στην πολιτική κοινωνική πραγματικότητα, ζητεί βεβαίως να τη βελτιώσει. Το παιχνίδι φαντασίας-ρεαλισμού αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον, καθώς περιδιαβάζουμε τους αρτιότερους των στίχων. Συγκρατώ ότι το ποιητικό υποκείμενο δεν επαίρεται, αλλά προσπαθεί συνειδητά να βρει τρόπους για να αρθρώσει έναν ουσιαστικότερο λόγο, χωρίς να προσκολλάται στις συμβάσεις του συρμού. Η ειδικότερη τάση των στίχων να αποβάλουν τα περιττά ή οχληρά στοιχεία λειτουργεί ευεργετικά. Ξεχωρίζω εν προκειμένω το εξής: «Τρομοκρατία είναι το πάθος/ να ζουν οι άλλοι όπως εμείς./ Μια επιβολή σε όλα/ τα μήκη και τα πλάτη γης/ θρυαλλίδα γίνεται στο χάος./ Κι εμείς εντός του κατοικούμε». Το εμφανώς αισθητικά ευαισθητοποιημένο εγώ έχει μάθει δηλαδή να παραχωρεί στον Άλλο ικανό χώρο και χρόνο για να αυτοπροσδιοριστεί και να συνομιλήσει. Αυτή η εγγενής φιλότητα των εκφάνσεων προσδίδει ενίοτε ιδιαίτερη σημασιολογική βαρύτητα. Τα υποκείμενα αποκαλύπτουν περαιτέρω ιδιότητες και χαρακτηριστικά εαυτών, ο χρόνος διαστέλλεται κατά το δοκούν, οι αφορισμοί διακρίνονται για την εννοιολογική αμεσότητά τους, ενώ τα πράγματα αφήνονται ελεύθερα να προβάλουν ορισμένες καίριες πτυχές τους. Η καλά ασκημένη παρατηρητικότητα συμβάλλει αποφασιστικά στην πρόσφορη αποτύπωση του πρωτογενούς συγκινησιακού υλικού. Κοντολογίς, το επιλεγμένο ρήμα και τα παρεπόμενά του λειτουργούν αφαλκίδευτα. Παραθέτω αυτούσια την «Ευκαιρία»: «Καλοκαίρι ξανά και δεν αλλάζουμε θάλασσα./ Το νερό γυμνό σαν τη ζωή μας./ Θέλουμε πάνω του να βαδίσουμε./ Δεν αντέχουμε τον έρωτα χωρίς το θαύμα./ Είναι καιρός τώρα που με φιλήσυχα βήματα/ βαρύναμε το ένστικτο, τα αισθήματα./ Μια ευκαιρία ψάχνουμε να ζήσουμε αλλιώς./ Αν και τίποτα δε ζει δια παντός/ είναι η αστραφτερή λύση, η πονηρή μας ευκολία».