Θανάσης Νιάρχος, Τα Νέα, «Βιβλιοδρόμιο», 9.7.2016

Αν προσέξει κανείς, όσο πιο σκοτεινός ή σιβυλλικός είναι ένας ποιητής, τελικά είναι ο ίδιος που προσφέρει με τα ποιήματά του το κλειδί για να τον αποκρυπτογραφήσεις. Φτάνει να προσέξεις τη συχνότητα με την οποία επαναλαμβάνονται ορισμένες λέξεις ή σε ποιον βαθμό οι επιρροές που φαίνεται να έχει δεχθεί από άλλους ποιητές συγκροτούν ένα προσωπικό ιδίωμα που φέρει την αποκλειστική δική του σφραγίδα. Με αφομοιωμένους τον Μίλτο Σαχτούρη και τον Ν.Δ. Καρούζο στις «Αναπάντητες» (κλήσεις;), θα υπογράμμιζες ότι στον Άγη Μπράτσο η συχνή παρουσία των λέξεων «σώμα» και «ψυχή» είναι μια αντίστιξη που γεννά μιαν ιδιότυπης υφής μεταφυσική, αποκαλυπτικής τόσο σε σχέση με το εύρος των φυσικών πραγμάτων όσο και με την προοπτική σημασιών που έχουν κατοχυρωθεί ιστορικά ( για παράδειγμα η ενότητα «Προς Θερμοπύλες»). Χωρίς να υπολείπονται σε ευρηματικότητα οι ενότητες «Νεκρή φύση» και «Ζωή σε τιμή γνωριμίας», αφού το δοξολόγημα δέντρων όπως είναι το κυπαρίσσι, η δρυς, ο ευκάλυπτος, το έλατο, η λεύκα και ο κέδρος (και μάλιστα με αναφορά στον Σολωμό, τον Παπαδιαμάντη και τον Παλαμά), μπορεί να συνυπάρχει με μια ποιητική μεταστοιχείωση αυτοκινήτων μάρκας Λαμποργκίνι, Λότους, Φεράρι, Μαζεράτι.