Ο Τάσος Μήνης (1919-2005) μπήκε στη Σχολή Ικάρων το 1940. Πολέμησε στη Μέση Ανατολή και τραυματίστηκε για πρώτη φορά στη μάχη του Ελ-Αλαμέιν. Το 1952 τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα με το βαθμό του σμηναγού. Τον Απρίλιο του 1972 συνελήφθη για την αντιδικτατορική του δράση και τον Ιούνιο του ίδιου έτους οδηγήθηκε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, όπου παρέμεινε και βασανίστηκε επί 111 μέρες.
Το Φεβρουάριο του 1973 καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών σε πρόσκαιρη κάθειρξη 9 ετών και 10 μηνών. Αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 1973 με την αμνηστία, αλλά η εκ νέου κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, το Νοέμβριο του 1973, σήμανε τη συνέχιση της καταδίωξής του από την ΕΣΑ.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1973, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο διοικητής της ΕΣΑ, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, ο «αόρατος δικτάτωρ», ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Έτσι, ο Τάσος Μήνης αναγκάστηκε να περάσει στην παρανομία έως τη Μεταπολίτευση. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας μου, Νάσος Μπράτσος, επιστήθιος φίλος του από τη Σχολή Ικάρων, ήταν ο άνθρωπος που πρώτος τού έδωσε καταφύγιο σπίτι μας για 3 μέρες, προκειμένου ο Μήνης να αποφύγει την εκ την νέου σύλληψή του από την ΕΣΑ. Στις εκλογές του 1974 εκλέχτηκε βουλευτής Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις.
Ο Τάσος Μήνης στο τέλος κάθε σημειώματος που έστελνε στη γυναίκα του, Σοφία, υπέγραφε με τη λέξη «αξιοπρέπεια», για να δηλώσει ότι, παρά τα βασανιστήρια στην ΕΣΑ, δεν είχε ομολογήσει το παραμικρό.