Γιώργος Βέης, Τα Ποιητικά, τριμηνιαίο περιοδικό για την ποίηση, τεύχος 44, Ιανουάριος- Μάρτιος 2022

Δέκατη συλλογή. Περιέχει 147 χαϊκού. Επάμεροι=εφήμεροι. Η γλώσσα εναρμονίζεται με το εκ προοιμίου αυστηρό λακωνίζειν, χωρίς όμως να υπολείπεται σε ένταση ρήματος. Οι αιφνιδιασμοί από τις νοηματικές εναλλαγές ποικίλλουν, αναβαθμίζοντας στην πράξη την αξία του κειμενικού πλαισίου. Εύκολα διαπιστώνεται, εκτός των άλλων, η συστηματική ευελιξία της εμφανώς έμπειρης και ως εκ τούτου λειτουργικής διαχείρισης του συγκεκριμένου συγκινησιακού υλικού. Οι συνθέσεις αυτές δρουν με επιτυχία στους αντίποδες του επαπειλούμενου εκμαυλισμού του χαϊκού σε μια καταχρηστική, εμφανώς αυτιστική επανάληψη του επουσιώδους, του οχληρά περιττού και του αφελούς. Η συνέπεια ύφους διατηρείται αμείωτη. Η σκόπιμη εστίαση στο καίριο υπαγορεύει το κάθε τρίστιχο. Συγκρατώ ότι η απρόσκοπτη διατήρηση της επικοινωνίας με την ευρύτερη παράδοση του έγκυρου λόγου αποτελεί το μείζον σημασιολογικό μέλημα. Έστω ένα αρκούντως χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Άλυτος γρίφος: / Επάμεροι˙ τι δε τις; /Πιάσε το ξίφος». Η έμμεση πλην σαφής αναφορά στον Πυθιόνικο, VII, 95-96 του Πινδάρου, δηλαδή κατά λέξη: «επάμεροι˙ τι δε τις; Τι δ΄ ου τις; σκιάς όναρ άνθρωπος», ενισχύει εκ του ασφαλούς την παρούσα λεκτική στρατηγική.