Ζωζώ Σαπουντζάκη, η αεικίνητη κι αειθαλής “θεά της νύχτας”

από τον θεατρολόγο Κωνσταντίνο Β. Μπούρα

Με πήγαν φίλοι ποιητές να δω ένα φαινόμενο επί σκηνής. Σπεύδω να σας ενημερώσω ότι δεν είμαι άνθρωπος της νύχτας κι ότι αν δεν κοιμηθώ τα μεσάνυχτα την επόμενη μέρα σέρνομαι… Τους ακολούθησα όμως στη μουσική σκηνή των “Αγγέλων Βήμα” κι εκεί διαπίστωσα ότι άλλοι διανοούμενοι κι άνθρωποι από το χώρο του “ποιοτικoύ” λεγόμενου θεάτρου μας είχαν προλάβει κι ο περιορισμένος χώρος ήταν καλυμμένος ασφυκτικά.

Παράγγειλα σόδα με λεμόνι (τέτοια κραιπάλη… δηλαδή) και περίμενα με αγωνία να δω και ν’ ακούσω τη Ζωζώ που την ήξερα μόνο από τις ταινίες.

Και τι να δω; Τη ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ αυτοπροσώπως. Το θαύμα της απόλυτης ευλυγυσίας και διαύγειας. Αν πιστέψουμε τον Ηράκλειτο ότι όλα είναι ρευστά, είδα μια γυναίκα-φαινόμενο χωρίς αρθρώσεις, χωρίς ταμπού, χωρίς στεγανά, χωρίς προκαταλήψεις να διηγείται απλά και σταράτα (με χαριτωμένο πάντα τρόπο) κάποια περιστατικά από τη ζωή της. Με συγκίνησε η λεπτομέρεια που εγκατέλειψε την καριέρα της στην Αμερική γιατί πεθύμησε το μαριδάκι στις ελληνικές ψαροταβέρνες. Μήπως κι ο βραβευμένος με Όσκαρ Χατζιδάκις κάτι τέτοιο δε νοστάλγησε και γύρισε; Και η Δέσπω Διαμαντίδου και η Μελίνα κι ο Ταχτσής, ο Τσαρούχης για ανάλογες αισθήσεις δεν επέστρεψαν; Μόνο ο Ηλίας Πετρόπουλος έμεινε για πάντα στο Παρίσι και ζήτησε να πεταχτούν οι στάχτες του στους υπονόμους που εκβάλλουν στον Σηκουάνα.

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη χόρεψε, τραγούδησε, αφηγήθηκε, σείστηκε και λυγίστηκε. Χάρμα οφθαλμών κι ερωτική μέσα στην παιδική αθωότητα της ματιάς της.

Τη θαύμασα γιατί δεν υποδύθηκε κάτι που δεν ήτανε. Δεν το έπαιξε “δήθεν”, “κουλτουριάρα”, “ψωνισμένη” κι “αφ’ υψηλού”. Δεν την ένοιαζε καν να κάνει την “ποιοτική”.

Αυθεντική μέχρι το κόκκαλο! Zozo for ever!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μην την χάσετε, όπου κι αν εμφανίζεται. Είναι κάτι σαν την Ελλάδα. Όλοι την φθονούν κι όλοι θα ήθελαν να είναι μαζί τους. Ό,τι και να κάνουν δεν θα μπορέσουν όμως να την υποτιμήσουν. Γιατί δεν περιγελάει κανείς τη χαρά της ζωής και τη μαγεία του απόλυτου Τώρα.

Η αυθεντική ηδονή της ύπαρξης, η “νοστιμιά” της ανάσας σε παρόντα χρόνο. Το παρελθόν έσβησε και το μέλλον αόρατο. Ας αφήσουμε λοιπόν μια αληθινή γυναίκα να μας διδάξει την απλότητα της ύπαρξης.