Επιτέλους στην παρθένα θάλασσα.
Στην αφή της παραδίνομαι.
Μα είναι τα πράγματα αγνά;
Ξένος στην αμμουδιά
Παίζω στα δάχτυλα
άπειρες εκδοχές.
Ούτε κι εδώ θ’ αγγίξω τη γαλήνη.
Η πέτρα του σκανδάλου είναι κιόλας στο χέρι μου.
Yλη τυχαία, στην εμπειρία προσιτή
με προκαλεί σαν εύκολη γυναίκα.
Η άμοιρη πετρούλα δε με φοβάται.
Μοιάζω απλός άνθρωπος.
Και τι μ’ αυτό;
Μπορώ να τη ζωγραφίσω και να τη χαράξω.
Να τη θρυμματίσω και να τη στείλω στα βαθιά.
Αναμνηστικό να τη βαφτίσω και ζωτικό αξιοθέατο.
Eχω κάθε δυνατή ευκαιρία.
Μονάχα ένα δεν μπορώ.
Ούτε άλλος κανείς θα μπορούσε.
Να την αφήσω ποτέ σε ησυχία.