ΒΡΑΔΙΝΟΣ ΦΟΒΟΣ

περιέργεια –συμβουλή στους νέους–
περιέργεια
Ezra Pound

«Μπαμπά νικάς τους γίγαντες;»
Έχω ακόμη μιαν απάντηση
σαν μυστικό χάδι της μέρας
για να λάμπεις φανατικά.
«Τους κάνω σκόνη».

Δεν είναι ακριβώς ψέμα.
Χωρίς δράκους κανένας πειστικός.
Ειδικά ο πατέρας.

Το motto είναι προτροπή του Pound που διατυπώθηκε κατά τη διάρκεια συνομιλίας του με τον σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini, η οποία κινηματογραφήθηκε για την ιταλική τηλεόραση και περιλαμβάνεται στο Σχεδιάσματα και αποσπάσματα των Κάντος CX-CXX, μετ. Χάρης Βλαβιανός, Νεφέλη, 1991.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Ελέγχω το παιχνίδι σου διακριτικά.
Η σκόνη διαπερνά το χώρο σαν ξίφος
και φυσάς τα μόρια
και γίνεται φως
για έτερο ιδίωμα.

Δεν αργεί ο αυτοθαυμασμός:
«Τι ωραία!».
Και να σου οι δυο μας στο χαλί
ναρκωμένοι απ’ τα γέλια.

Πού να ’ξερες καημένο.
Η ομορφιά είναι κεντρί για βίωμα.
Γι’ αυτό θα ζούμε πληγωμένοι.

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ

«Πού ήσουν κρυμμένος μπαμπά;»
Το παιχνίδι μας αυθόρμητα σπας
με τη ζωντανή απορία
και βγάζει το κρυφτό νοήματα.

Μια ζωή θα ψάχνεις.
Αλλά δεν κρύβεται καμιά σημασία
σε όσα τυχαία συναντάς.

Αν έχει κάτι ουσία
είναι τα ίδια μας τα βήματα.
Σ’ αυτό το παιχνίδι μοιραία
κάθε σιγουριά εκλείπει.
Η αγωνία μάς ανήκει τελειωτικά.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ I

Όταν συναντάς άγνωστη λέξη
ανατρέχω στο λεξικό
για την ακριβή σημασία.

Πίσω κι εγώ στα θρανία.
Ασφυκτικό το πάθος για γνώση.

Αν και οι λέξεις δεν είναι ποτέ μονάχα
όσα μαθαίνει κανείς ή όχι.
Αλλά κάτι που μακάρι να το νιώσει.

Ο ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ

Ο κακός λύκος βασιλεύει στο σπίτι.
Στη μοκέτα σε αφήνω να παίζεις
στρατιωτάκια και όνειρα.

Βάζω για φόντο μουσική και ο χρόνος ταξιδεύει.
Κάθε τραγούδι κι ένας ύμνος στη μαγεία.
Δεν μπορεί, στον αέρα θα την πιάσεις.

Κι όχι λύκος, αλεπού ο ντάντι.
Από τη μια γίνε στρατηγός μικρέ
αλλά στο τέλος η δική μου ψυχή θα σε γεμίσει.

Όμως μια φωνή παραμονεύει.
Θα έχεις αίμα δυνατό
στα κόλπα μου να πετάξεις το γάντι;

Σου λείπει φυσικά η πείρα
μα βιάζομαι να παλέψεις με σάρκα και οστά.

Κάποιος άλλος το έχει ορίσει.
Με νότες δικές σου και ρυθμό
θα βρεις τα μόνα ταξίδια με χαρακτήρα.
Και ας μην καταλήγουν μακριά.

ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ

Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος
Οδυσσέας Ελύτης, «ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ»,
Τα Ελεγεία της Οξώπετρας

Η ξαφνική βόλτα με τα ποδήλατα
καταλήγει σε δραματικό αγώνα
ποιος θα προσπεράσει ποιον.
Πώς θα με φτάσεις παιδί μου
αν νιώθεις υπέρβαρη χαρά;

Η εξοχή μάς προκαλεί ψύχραιμα
να δρέψουμε τη δική της σοφία.

Και όμως δε φλέγομαι να ξέρεις πτηνά κι αγριολούλουδα.
Πώς ξεφυτρώνουν οι κίνδυνοι
θέλω να μάθεις οριστικά.

Στην ανηφόρα κιόλας επιβραδύνω
για να με φτάσεις θριαμβικά.
Πανίσχυρος μεταφράζω τι σκέφτεσαι.

Για σένα ο κόσμος γυρίζει στις ακτίνες μας
Τι ευτυχία.
Θα έχουμε φίλο το δρόμο και ηλιοβασίλεμα
κι επιταχύνω τη σκέψη για πανάκριβα δώρα.

Δε χρωματίζω πια στη φωνή μου εικόνες
παρά μόνο τη συμβουλή μου:
«Κάθε δρόμος έχει μια αίσθηση.
Την οδηγείς. Δεν είναι λίγο.
Σε οδηγεί. Είναι πολύ».

Σαν θεό με ακούς.
Πού να ’ξερες τι τέρας είμαι.
Το μόνο που βλέπω, πότε θα με ξεπεράσεις.

Λες και στο μέλλον σε μια στροφή.
σαν αυτή που ήδη χαιρετήσαμε
ενεδρεύει άλλη ευτυχία μυστική.