Το λυπηρό και το ηδύ κοσμούν την ίδια κορυφή.
Σαν γεύεσαι το ένα, χορταίνεις και το άλλο.
Ο Πλάτωνας το γράφει κι ευφραίνεσαι τον ίδιο τον Σωκράτη.
Γιατί ένα πρόσωπο δεν είναι ξεκάθαρα ένα πρόσωπο.
Είναι – και τι δεν είναι.

«Η φλυαρία του σώματος»
αθόρυβα ξεκλειδώνει τη σκέψη.
Άκου λιγάκι το κορμί, ενδύεται νοήματα.
Η φύση είναι πολυμήχανο ηχείο.
Μόλις βρεθείς στην αμμουδιά
θα επενδύσει μουσική ορατή
μια πυκνή ομιλία, τι άλλο είναι η θάλασσα.
Να τη, κιόλας στον ορίζοντα. Γδύνεσαι.
Ο φλοίσβος συναινεί, μια ολοφώτεινη έξαρση.
Πίστεψέ το, ύπαρξη και μόνο αντηχεί.
Πώς γίνονται όλα αιφνίδιο παρόν.
Κοίτα με τι τέχνη εξαλείφεται ο χρόνος
το γυμνό και μόνο τον επισκιάζει.
Μια γνώριμη φωνή κρυφοκοιτάζει, κατανοεί.
Μονίμως έκθετο το σώμα και μαζί του
άγνωστο πόσα και ποια κορμιά στο μυαλό.
Κι αν η ζωή αρέσκεται κακόζηλα στο δράμα
μετέχει στον χορό κανείς και απέρχεται.

Ο θεατής φλοίσβος ανεβάζει στροφές
κι εξωθεί την κορυφαία οιμωγή πάλι:
Μείνε για πάντα ο ίδιος.
Κορυφαία γιατί όλοι, μα όλοι, γινόμαστε άλλοι.

Αυτός, λες, δεν έζησε;
Ο χρόνος είναι τοπίο εσωτερικό.
Φύεται ζωτικά και θεραπεύει όποιον ένδον σκάπτει.
Κλεισμένος σπίτι ο τύπος δεν παίζεται.
Ας μη σου γεμίζει καθόλου το μάτι
αν δώσει το σινιάλο, ανοίγουν οι ορίζοντες.
Ο έγκλειστος έφαγε τη θάλασσα με το κουτάλι.
Αυτός, κι όχι εμείς οι οπαδοί της στιγμής
από το ένα λιμάνι τάχα σε άλλο.

Μουσικήν ποίει κι εργάζου.
Παλιά ιστορία, δεν αναπαύεται η αρμονία.
Γιατί όχι, πήρες και τον έρωτα για μουσική.
Τι να κάνεις. Το σώμα εν χορδαίς και οργάνοις
τόσους παίρνει στον λαιμό του.

Εξυμνεί σε κάθε ευκαιρία τις αποχρώσεις.
Ποιος αντιλέγει. Η αιχμή στην ευαισθησία είναι το χρώμα.
Ιδίως το άηχο μαύρο. Δε λέμε τυχαία μαύρο δάκρυ.