Όλα είναι στιγμές.
Ποτέ δεν ήταν αρκετό και ούτε θα ’ναι.
Μη λες λυπάμαι. Είναι στ’ αλήθεια ευτυχία
τα πάθη να κρατάνε στο μυαλό.

Δυο χείλη φωτίζουν τη λατρεία, την αφοσίωση.
Χείλη πειστικά όχι τόσο για φιλιά
όσο για μετουσίωση.
Τόση πραγματικότητα, τόσο εικονική.
Γιατί μόλις αναβλύσει επιτέλους η λύτρωση
θα σε κλοτσήσω σαν σκύβαλο.
Και μόνο θα κρατήσω τον αντίλαλο
πως ήμουν για σένα τρελός και παλαβός.
Δεν έχω άδικο μιλώντας για τρέλα
και όχι για θείο αίσθημα, για επουράνια στέψη.
Όχι τέτοια λόγια.
Πόσα λόγια.

Όλα μια μεταμφίεση για το βλέμμα.
Κυριολεκτικά όλα: μουσική, γεύση, μυρωδικά, αφή
αλλά κι ο πλέον αιφνίδιος σπινθήρας.
Δίχως μια έκτη αίσθηση πώς ν’ αποθεώσεις τη ζωή.
Πώς να βρεις την πίσω πόρτα στις προσόψεις.

Όλα είναι πεντακάθαρα.

Ας έχει ο έρωτας μοιραία δυο όψεις
δεν πρόκειται για νόμισμα χρυσό.
Κι αν πρόκειται, δες τον ξεκάθαρα.
Σαν πανάκριβη διαδρομή.

Αυτό θέλεις, ε;
Υπερβολή θνησιγενής και βγάζει μάτι.
Κι αν σπάσει το μέτρο με την Άτη
ορθώνεται αγέραστη η Νέμεση.
Θεωρίες όλα. Τίποτα δε στέκει χωρίς θεωρίες.
Αλλά το πήρα είδηση στο λεπτό.
Δεν έχει αν στα ερωτικά δρώμενα.
Μοναδική σιγουριά το κενό
εκείνο το αφύσικο κενό μετά την πράξη.
Και ποιος ξέρει πόσα άδηλα παρεπόμενα.
Πώς να γίνεις φίλος μαζί τους.
Δεν είναι μόνο άδηλα. Είναι κι αφόρητα πολλά.

Τετραπέρατο μειδίαμα παγώνει για λίγο το χρόνο.
Αθέατοι σαν ύφαλοι πριν τη μυσταγωγία
τρεμοπαίζουν δυο τρεις ιθύφαλλοι στο φόντο.
Σκόρπια γελάκια προλειαίνουν το έδαφος
το πιο ανεξερεύνητο για τον καθένα. Τι άλλο, εκτροπές.
Διονυσιακές κραυγές συνθέτουν μια βολική ραψωδία:
«Ακόμα κι οι θεοί είναι στρεπτοί».
Αλλάζουν, βρε αδελφέ, γνώμη και υπόσταση.
Το έχουν αυτό το ιδίωμα.

Ωραία τα λέει ο ποιητής.
Κι εμείς, θνητοί φίλοι της ηδονής, έτοιμοι για ρόλους
κάπως να φανούμε θεϊκοί.

Ας μοιάζουμε παίγνια χωρίς αντιστάσεις.
Μας βλέπουν σαν όντα χωρίς αντιστάσεις;
Ας είναι. Ποτέ κανείς δεν είναι
όσα βλέπουν οι άλλοι, όσα κι αν δουν.

«Είμαι Υπηρέτης δύο αφεντάδων».
Έτσι νομίζει και βλέπει τους συμπαίκτες
ανώτερους, όχι γυμνούς.
Ένα είδος θεραπείας και όχι τυραννίας.
Μπερδεύει τη ζωή με την τέχνη.
Μην ακούς.

Τελείως ατυχής ο τίτλος του Γκολντόνι.
Όσο κι αν δε φαίνεται ακόμη
ψυχόδραμα παίζεται εδώ.
Με υπηρέτη το μυαλό, ποιο σώμα.

ω!
Καμιά φορά ένα επιφώνημα
όλα τα δείχνει και τα λέει.
Αυτό είναι το πρόβλημα.