Απελπισμένη κείτομαι.
Εγκλωβισμένη, θα ’λεγες , των καιρικών συνθηκών.
Καταδύονται στη μήτρα μου οι άνθρωποι
με μι’ ανάσα, όπως τότε που σβήνουν μιαν επέτειο.
Ποιος ξέρει.
Καραδοκούν οι αναμνήσεις.
Ψύχραιμοι πάντως επουλώνουν το χρόνο με καταδύσεις.
Στεγνές κουβέντες στην έξοδο συναλλαγές απαιτούν.
Εγκλωβισμός.
Προμηνύονται εγκαύματα ποιος ξέρει τίνος βαθμού.
Περιπτώσεις καταγράφω άμοιρες
λίγο πριν μια πίστη ασπασθείτε.
Θάλασσα, θάλαττα για μένα είπατε και δίκαια.
Ελάτε παιδιά μου, γδυθείτε.
Ελάτε τώρα, είμαι πάντα νέα.

Τέλος απέμειναν η θάλασσα κι εγώ.
Απρόσιτες βαδίζουν ώρες.
Όπου να ’ναι φτάνει το βράδυ
μηχανικά σαν το πέρα δώθε.
Στη στιγμή αγριεύουν τα νερά, τυλίγουν το πρόσωπο.
Χειρονομώντας ακατάπαυστα, υποδηλώνουν
πως αύριο με τον κόσμο
ως λουόμενος θα γίνω δεκτός.
Τρέπομαι σε φυγή προτού ναυαγήσω
λίγα μέτρα μόλις απ’ την ακτή.
Προτού ναυαγήσω στον ουρανό
που ψάχνει χρώμα για τη δύση του.

Δεν άλλαξες καθόλου, θάλασσά μου.
Παραμένεις αΐδιον επιχείρημα
αιώνιο όπως λένε όλοι.
Με σημαίες ευκαιρίας ονειρεύομαι πλάι σου
μια αβλαβή διέλευση στη χώρα της επιθυμίας.
Πιάσε γρήγορα το όνειρο πριν έρθει κανείς.

Απροσδόκητη σωτηρία κύματα σηκώνει τις ευχές.
Ο αιγιαλός έμπειρος Tinos καγχάζει
σε μια Παναγιά μ’ εντυπωσιακές ωμοπλάτες.
Το ταξίδι, το τάμα, όπως θα λέγεις πολύ γριά πια.

Δεν αφήνει περιθώρια η θάλασσα.
Αιχμαλωτίζει τη σκέψη στο μονόλογό της.
Ζωή ωραία που είσαι όταν μου μοιάζεις.
Όταν τουλάχιστον προσπαθείς.

Στην πρώτη επαφή με τη θάλασσα
βυθίζω το φορτίο με την ένδειξη
ΠΡΟΣΟΧΗ! ATTENTION!
Βγαίνοντας κατόπιν χτενίζω τα μαλλιά
με δάχτυλα υγρά, όσο να ’ναι, από τις τύψεις.
Έπειτα στέκομαι ακίνητος
σιγή να τηρήσω ενός λεπτού.
Όχι για όσα έφυγαν στο βυθό αλλά για εκείνα
ξέρεις, τα σπουδαία που δεν έφτασαν ποτέ.
Τέλος κάνω μεταβολή
υπερήφανος που κράτησα τους τύπους.