ΕΡΑΣΤΕΣ, ΙV

Tα μάτια σου, έπειτα, άπληστο χρώμα.
Mπορούσαμε τόσα υπό μία εκδοχή.
Ας κλείσουμε τώρα τα βλέφαρα.
Όχι άλλη μεταφυσική.

ΕΡΑΣΤΕΣ, VII

Στοχεύουν κυρίαρχες αισθήσεις
αδιάφοροι για τυχόν νοήματα.
Δεν είναι ώρα για λάθη.

ΕΡΑΣΤΕΣ, III

Περιεργάζονται με δέος επιθυμίες.
Ενδέχεται να εκραγούν ανά πάσα στιγμή.

ΕΡΑΣΤΕΣ, ΙΧ

Ελάχιστες κορυφαίες στιγμές.
Για τον ένα μοιραία κατάληξη.
Μουσική διαρκείας για τον άλλο.
Ώσπου να συμπέσουν οι γνώμες
δε διατρέχουν κινδύνους.

ΕΡΑΣΤΕΣ, VIII

Ετούτοι τρέμουν το άγνωστο.
Θέτουν όρους στην ευτυχία
και αναπάντεχα βιώματα προσδοκούν.
Φοβισμένοι, αλλά κυρίως άμυαλοι.

ΤΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ

Ζούμε στο μυαλό.
Wallace Stevens, «Adagia»

Βλέπουν τον έρωτα σαν φωτιά
και γδύνονται έξαλλα να ζεσταθούν.
Στις φλόγες πού να πέσουν.

Το δέρμα καίγεται για περιπέτεια
κι ας επιπλέει στα ρηχά.

Με ανώδυνες εμπειρίες για ποια χαρά μιλούμε.
Για τα αινίγματα ριγούμε.

Είναι ένα παιχνίδι ποτέ τελειωμένο.
Ολοένα σκεπτικιστές
μηχανικά ανάβουμε φωτιές.

Αφού το ψύχος αυτό
απ’ τα χεράκια μας δοσμένο.

56.

Ευχήθηκε να γίνει αστέρι στη ζωή του.
Η νύχτα, άλλο που δεν ήθελε, τον κατάπιε.
Αφού συντρέχει την αγάπη
αφού διαθέτει τα μόνα γνήσια άστρα.

ΕΠΙΤΗΔΕΙΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Eπιτήδειες αισθήσεις δίνουν στο σώμα προεκτάσεις.
Ανυψώσεις, πτώσεις, άφθονο μυστήριο
και ψήγματα χαράς στους έρωτες.
Ευρύνοια θέλει το δέρμα
εάν ζητάς πολλές εξηγήσεις.

32.

Στα κλειστά βλέφαρα ποικίλες εναλλάσσονται σκηνές.
Είναι η νύχτα των σαράντα βαθμών Κελσίου με κορμιά εικονογραφημένα.
«Έχομεν χρέος ν’ αμυνθούμε, αποτινάξτε τα εδάφη
της άγονης ζωής»
αρχίζω προσδοκώντας ατίθασα χαμόγελα.
Μόλις όμως φτάνει η σειρά της
ανοίγουν τα βλέφαρα σαν αυλαία.
«Είναι το σκοτάδι», ψιθύριζε, «τα σώματα που μοιάζουν με σκίτσα
οι πράξεις σαν εκδόσεις ποικίλης ύλης.
Κι αφού αρκούν τα ξεφυλλίσματα στις επαφές
−το ζούμε άλλωστε μ’ επιτυχία−
σε τι αποσκοπούν οι εντυπώσεις;
Είναι το σκοτάδι, σ’ το λέω τώρα που μας πνίγει.
Σ’ το λέω τώρα πριν το διαβάσουν
πριν το κάνουν διαφήμιση κι αυτό».

ΣΟΒΑΡΑ

«Την πήρε πολύ σοβαρά» – οι πρώτες μου λέξεις.
Με διέκοψε ανυπόμονος: «Φαντάζομαι τη συνέχεια».

Όχι ανυπόμονος, σαν κουρασμένος.