Η ανθρώπινη ματιά έχει από μόνη της τη δύναμη να
δίνει αξία στα πράγματα· μόνο που έτσι τα κάνει
να κοστίζουν πιο πολύ.
Ludwig Wittgenstein, Πολιτισμός και Αξίες

«Οι πολλοί δε βγαίνουν πάντα δικαιωμένοι.
Θέλετε αποδείξεις; Φανταστείτε μια Φεράρι.
Το γεγονός ότι όλοι τη θέλουν
σημαίνει πως είναι για τους λίγους».

Τι σκέψη-αστραπή για τον καθηγητή.
Κι όμως θα κλείσει δηκτικά την ομιλία:
«Οι πολλοί, δε, βγαίνουν πάντα δικαιωμένοι».
Αιχμάλωτο σε δυο ελάχιστα κόμματα
το νόημα έγινε ήξεις αφήξεις.

Τώρα καθένας τάχιστα μπορεί
δρόμους και δρόμους να πάρει.

Τι αξία έχουν τα έμψυχα όντα
μπροστά στην ανθεκτική σφοδρότητα των αντικειμένων;
John Banville, Η θάλασσα

Είναι μια Lambo σαν ακραίο πνεύμα.
Αν τη βάλω μπρος θ’ ακουστεί σαν δύναμη συμφωνική.
Οι πόρτες ανοίγουν με ανωτερότητα
προς τα άνω κι αισίως υπεράνω.
Μοιάζουν με πύλη που οδηγεί σε άβατο
μα, όταν κλείνουν, σαν πέλεκυς πέφτουν στο Εγώ.

Γιατί ακόμα κι εδώ, μέσα της, δε λάμπω.
Θεέ, τι δράμα.
Εκείνη αφύσικα βρυχάται: Τρέμε ουρανέ!
Κι εμείς εκ γενετής τόσο ακραιφνείς θνητοί.
Εξωφρενικά γονυπετείς για το θαύμα.

Δεν μπορούμε να κατοικήσουμε τον Άλλο.
John Banville

Τα πίσω φώτα είναι σαν μπούμερανγκ.
Σχεδιασμένα για να κόβουν την ανάσα.
Φυσικά δεν έχουν καμιά προφανή σημασία.
Κανείς άλλος δεν κινδυνεύει παρά εσύ.

Γιατί αν δοθεί ευκαιρία να πιάσεις το τιμόνι
θα ξεχάσεις πρώτα πρώτα
ότι παραμονεύει και η άλλη όψη.

Αρκεί μόνο να γκαζώσεις μόνος
και πιστεύεις πως όλα είναι φανερά.

Βλέπεις, ό,τι είναι αλλιώτικο θαμπώνει
μα δεν οδηγεί αυτομάτως πουθενά.
Υπάρχουν αγκάθια πολλά στο δρόμο
για να μοιραστείς γυμνή τη χαρά.
Και δεν έχεις πιο ακριβή ανάγκη.

Έτσι είναι τα πράγματα, ήταν και θα ’ναι πάλι.
Κοφτερά συνήθως όπως οι άλλοι.

για τον Ρωμανό

Η ταχύτητα των οχημάτων αφαίρεσε την
ταχύτητα από τις ψυχές μας.
Fernando Pessoa, Ηρόστρατος

Κάθε δυσκολία είναι ρεαλισμός.
Δεν κρύβει φανταστικούς λωτούς.

Ρεαλισμός θα είναι προφανώς
και η παραμικρή ανέφελη μέρα
τόσο κωμική για τη σκοτεινή μνήμη
μια μνήμη δουλική, πρόθυμη να δοξάσει
και την ελάχιστη δόση χαράς.

Κι έρχονται κάποιες ανέφελες μέρες
μα σβήνουν διαμιάς
και πολυτέλεια φαίνεται η αμνησία.
Τα υπόλοιπα μοιάζουν φιλολογία.

Αλλά τι να κάνει κανείς τους λωτούς;
Υπάρχουμε. Κυρίως αντέχουμε.
Όχι μόνο τα πάντα μα και το τίποτα
που λίγο πολύ μας αναλογεί.

Και πορευόμαστε. Αλλά μη γελιόμαστε.
Αν τύχει στο δρόμο σαν ίλιγγος καιρός
ανοιχτός για επικίνδυνα όνειρα
μια και δε βγαίνουν μυθικοί λωτοί
ας κάνουμε τη γρήγορη ευχή

σαν Λότους η ψυχή να προσπεράσει
την προσμονή, την εμμονή αυτή
να ζούμε ανώδυνα.