Χτένισαν τα μαλλιά τους πριν τη μάχη.
Στην ασπίδα θαύμασαν το κορμί.
Πανέτοιμοι για θάνατο κάθε στιγμή και τώρα
όπως για έρωτα κάποτε και τα δικά του δώρα.
Τι μάχες έκρυβε κι αυτός
κι ας είχε τα στενά του ανοιχτά.

Με σώμα στιλπνό σαν πανοπλία
χλευάζουν τις Μοίρες στις Θερμοπύλες.
«Καλύτερα. Θα πολεμήσουμε υπό σκιά»
χαμογελούν και απειλούν με πνεύμα
όλο το χρόνο λες και νίκησαν.

Τα έργα μας ανθρώπινα αλλά θεόρατα
χάρη στο πνεύμα και μόνο.
Είναι ζήτημα εκλογής.
«Υπό σκιά», όπως λέει κι ο Διηνέκης.

Με τέτοια λόγια φτάνεις, φίλε, αλλού.
Προς Θερμοπύλες και ζωή περιωπής.
Σε μια σίγουρη, ζωντανή αθανασία.
Ασφαλώς τη νιώθεις πριν το τέλος.
Μην κάνεις πως δεν το βλέπεις.
Μην αναρωτιέσαι προς τι.
Ξεκίνα κάποτε κι εσύ.

Πλήθος τρελό τα περσικά δόρατα.
Μα όλο και κάποιος Σπαρτιάτης, μη νομίζεις,
το φαλλό του θα μετρούσε σαν μέγεθος πιο τρομερό.
Θα γελούσε τότε. Αιωνίως παιδί.
Ο θάνατος το γέλιο αυτό μισεί πιο πολύ.
Κι αν είσαι άντρας, του το χαρίζεις.

Στο τέλος μάχονταν με νύχια και με δόντια.
Ένας επίλογος γυμνός, σωματικός.
Με αυτοθυσία σπάνια.
Για να εισπνέουν οι εποχές και τα ήθη.
Κι άσε ν’ απορούν τα πλήθη
για το φθαρτό, τα ουράνια, το γραφτό.

Δεν ήθελαν να ζήσουν πάση θυσία.
Ήταν όντως μια επιλογή ακραία
μα είχε η στρατηγική τους ουσία.
Καθόλου βάρη αναγκαία στον πρόσκαιρο βίο.
Αλλά βαρύτητα. Δεόντως βαρύτητα.