Πεσμένοι σε τυχερά παίγνια ροκανίζουν το χρόνο
όλα μια ζαριά.
Μονίμως χαμένοι
κι ας βγάζουν πάθη ζωντανά στη φόρα
οι σκοτωμένες τους ώρες.
Κάποτε οι άντρες φόνευαν θηρία.
Αλήθεια, διόλου δεν άλλαξαν.
Και τώρα στα παιχνίδια τους αναζητούν
μιαν ώρα να σημάνει αχτύπητοι πως είναι μια φορά
και το σύμπαν στα χέρια τους.
Πρωτόγονα λατρεύουν μαγικά θηλυκά.
Αγρίμια καθαρόαιμα σαν την ώρα που δε σημαίνει
σαν τη στιγμή που όλο έρχεται.
Κέρδη στους λαχνούς εκρηκτικά
αλλάζουν μορφή στη διαβίωση.
«Περιεχόμενο δε φτιάχνουν» αντηχούν φωνές.
Τυχερέ, μην τους ακούς.
Γενναιόδωρος, φτάνεις σε παρυφές μεγαλείου.
Ανάλογα λάθη διαβλέπουν εάν ξαναζήσω.
Νοητικές διαστάσεις, εμπειρίες, χλιδή ψυχής
αμήχανες μόνο κατακτήσεις.
Επιθυμίες ίδιες ψηλαφίζοντας κι εξάρσεις
τα πράγματα βαίνουν ερήμην.
Δε μας αρκεί σκέτη τροφή.
Με ηδύσματα μαλακώνει ο χρόνος
και συνεχώς διψάμε για ιδανικά, τέχνη, αθάνατα φιλιά.
Οι επαίτες στους δρόμους σαν δικοί μας άνθρωποι.
«Γεια σου, συνάδελφε» φώναξα μια μέρα σ’ έναν
αλλά εκείνος με έφτυσε.
Τελείως πωρωμένος. Ήθελε κατευθείαν οβολό.
«Βρε χριστιανέ μου» ψέλλισα «αν ζούσα
στον παράδεισο που νομίζεις, θα μοίραζα δεκάρες;»
Με τόσο λίγη φαντασία απορώ πώς ζούνε μερικοί.
Καθαρίζουν τα παρμπρίζ στους σηματοδότες.
Εκτοξευμένα από το διάστημα,
κάπως έτσι φανταζόμαστε τις ευαίσθητες περιοχές,
αναστατώνουν τον οίκτο.
Αλλά δεν επιτυγχάνουν περισσότερα.
Δεν μπορούν να καθαρίσουν συνειδήσεις.
Μονάχα επιφάνειες
για να τρέχουμε κατόπιν ασυναίσθητα
ωσάν τετελεσμένο γεγονός.
Φαίνονται χωρίς στοιχειώδη εξάρτυση
να πέφτουν σε εξαρτήσεις και θανάτους
ούτε καν πια πρωτοσέλιδους.
Αίτια και λύσεις δεν ανατέμνω.
Ας έχουμε κατανόηση ζωντανοί.
Ελπίζω αναίτια τα μέγιστα.
Καλοτάξιδη ελπίδα, βρήκα στο δρόμο σου
συχνά μια αδέσποτη ευτυχία.
Απ’ αυτό θα πάω. Τ’ άλλα μην τ’ ακούς
και για τούτο λέξη μην πεις.