Διάπυρες φωνές κι απεγνωσμένες σημαίες.
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας, θα πουν οι ανταποκριτές
αδιάφορα πριν την επόμενη είδηση.
Σαν να μην είναι ορατό πως άλλη μάς ταιριάζει αφήγηση.
Κι ας μην το λέει κανείς ξεκάθαρα
στην πλατεία δε χωρά μια βιαστική εξήγηση.
Κάθε κορμί ελεύθερο εδώ και τρομερό.
Ας είμαστε λίγοι και άοπλοι.
Και λοιπόν; Φόβος και τρόμος οι ιδέες.
Τώρα για μουσική η διάτρητη σιγή.
Ο άδειος πια δρόμος άφωνο ηχείο.
Ένα τοπίο άψυχο σαν άπνοια.
Ολόγυρα οι δυνάμεις καταστολής.
Οι ανόητοι νομίζουν σε σκότωσαν.
Βλέπουν μονάχα τ’ οφθαλμοφανές.
Ο νους τους παραπέρα δεν πάει.
Είναι προφανές.
Σκέφτομαι δυνατά:
«Με το αίμα διανύουμε κάθε μας πίστη».
Και όσο σκέφτομαι, από κάπου μακριά φυσάει.
Στρατιώτες ακέφαλοι στο πεδίο εδραίοι.
Σκυλεμένοι και γυμνοί αποκαλύπτουν
ολόιδια, μονότονη περιτομή.
Χωρίς τα διακριτικά στολής
αδύνατο ν’ αποφανθείς
εάν Μουσουλμάνοι ή Εβραίοι.
Άνυδρος δρόμος. Μα ούτε ένα δέντρο;
Ολοένα κι άλλοι απεργοί υψώνουν φωνή
και σείουν γροθιές σαν κυπαρίσσια.
Στεριώνουν στο έδαφος για να γίνει τοπίο
φιλικό στ’ ανθρώπινα μέτρα.
Μα θα το πω στα ίσα, χωρίς παρομοιώσεις.
Ούτε φωνή λαού ούτε οργή Θεού.
Τα δεδομένα αψηφούμε κι επιζούμε.
Τελικά ταιριάζει μια παρομοίωση.
Είμαστε βαθύ φρόνημα σαν ρίζες κρυφές, σαν δέντρα.
Έτσι γράφουμε την Ιστορία.
Κι ας είναι μια πορεία δοσμένη στον καιρό
για μας κανείς και τίποτε απτό.
Τρομοκρατία είναι το πάθος
να ζουν οι άλλοι όπως εμείς.
Μια επιβολή σε όλα
τα μήκη και τα πλάτη γης
θρυαλλίδα γίνεται στο χάος.
Κι εμείς εντός του κατοικούμε.
Όσα ποιούμε σημαίνουν ζωή
θα πούμε και θα λέμε παρ’ ελπίδα.
Δεν είναι λάθος.
Το θέσαμε σαν πάθος εξαρχής.
Και βάζουμε μοντέρνα βία
σαν απόκριση, σαν υπόκρουση μουσική.
Κι αφού θα γράψουμε στο τέλος ιστορία
ν’ αλλάξουμε γιατί, για ποιους την οπτική.
Eίσαι με το μέρος εκείνων που πέτρες πετούν
ή με όσους ασπίδες και ρόπαλα κραδαίνουν;
Aπ’ την πλευρά στέκω της σκληρής ανάγκης
ιδανικά να θυσιάζομαι πιστεύοντας.
Σταθερά μπλεγμένος στην ουτοπία.
Θέλουμε στιγμές, κι άλλες στιγμές
κραυγάζουν τα πλήθη.
Θα τις έχουν, για να λουφάξουν μια κι έξω
όταν δουν πως οδεύουν στο άπειρο
με τέτοιου είδους παροχές.
Πρέπει να τρέφεις
την ελευθερία σου
σαν να ’χει σώμα.
Μην τρέμεις τα τανκς
μα τους οδοστρωτήρες
που θέλουν να θες.