«Η φλυαρία του σώματος»
αθόρυβα ξεκλειδώνει τη σκέψη.
Άκου λιγάκι το κορμί, ενδύεται νοήματα.
Η φύση είναι πολυμήχανο ηχείο.
Μόλις βρεθείς στην αμμουδιά
θα επενδύσει μουσική ορατή
μια πυκνή ομιλία, τι άλλο είναι η θάλασσα.
Να τη, κιόλας στον ορίζοντα. Γδύνεσαι.
Ο φλοίσβος συναινεί, μια ολοφώτεινη έξαρση.
Πίστεψέ το, ύπαρξη και μόνο αντηχεί.
Πώς γίνονται όλα αιφνίδιο παρόν.
Κοίτα με τι τέχνη εξαλείφεται ο χρόνος
το γυμνό και μόνο τον επισκιάζει.
Μια γνώριμη φωνή κρυφοκοιτάζει, κατανοεί.
Μονίμως έκθετο το σώμα και μαζί του
άγνωστο πόσα και ποια κορμιά στο μυαλό.
Κι αν η ζωή αρέσκεται κακόζηλα στο δράμα
μετέχει στον χορό κανείς και απέρχεται.

Ο θεατής φλοίσβος ανεβάζει στροφές
κι εξωθεί την κορυφαία οιμωγή πάλι:
Μείνε για πάντα ο ίδιος.
Κορυφαία γιατί όλοι, μα όλοι, γινόμαστε άλλοι.