Στο βλέμμα σου η δύση
γίνεται καθρέφτης.
Σε δευτερόλεπτα θα ραγίσει
ο ουρανός και η ψευδαίσθηση.
Αγχωμένος μετρώ τις στιγμές
κι αναμετρώ την ανεξήγητη αίσθηση.
Αμετανόητος είμαι, το ξέρω, γιατί κοίτα, δες,
μπορώ να καταλάβω τη σαγήνη
μονάχα σαν εύρημα μέσα στο χρόνο.
Αλλά νόημα δε βγάζω
γιατί με τη σειρά της κι εκείνη
ευνοεί το πιο σύντομο τέλος.
Καταλήγει μια ομορφιά ακατανόητη.
Αμετανόητη σαν εμένα.
Μια ομορφιά με οικεία χαρακτηριστικά.
Πώς θα μπορούσα αλλιώς να τη θαυμάζω.