Άνυδρος δρόμος. Μα ούτε ένα δέντρο;
Ολοένα κι άλλοι απεργοί υψώνουν φωνή
και σείουν γροθιές σαν κυπαρίσσια.
Στεριώνουν στο έδαφος για να γίνει τοπίο
φιλικό στ’ ανθρώπινα μέτρα.

Μα θα το πω στα ίσα, χωρίς παρομοιώσεις.
Ούτε φωνή λαού ούτε οργή Θεού.
Τα δεδομένα αψηφούμε κι επιζούμε.

Τελικά ταιριάζει μια παρομοίωση.
Είμαστε βαθύ φρόνημα σαν ρίζες κρυφές, σαν δέντρα.

Έτσι γράφουμε την Ιστορία.
Κι ας είναι μια πορεία δοσμένη στον καιρό
για μας κανείς και τίποτε απτό.