Αναχωρώ επιτέλους με τα κείμενα.
Είναι το κενό που προκαλεί αιώνες τώρα.
Αυτάρεσκα τα λόγια σέρνονται.
Πλησιάζω τη θάλασσα, τα κύματα. Αυτοσχεδιάζουν.
Κατ’ ορθόν χαρακτηρισμό αγωνίζονται.
Το χρόνο παρασύρεις, γι’ αυτό είσαι νέος, αφουγκράζομαι.
Δάχτυλα λιτά και γοερή φαντασία με κυριεύουν.
Παριστάνεις τον έρωτα, βουίζεις, και με άγνωστες εκτάσεις
πληθυσμούς κατακλύζεις και ιστορίες.
Επινόηση κι αυτή.