22.

Θά ’ρθεις καλοκαίρι –γαλάζιο του Εγγονόπουλου–
να συναντήσεις τουρίστες.
Όπως η θάλασσα φρουρεί το νησί
κι ο ουρανός επιβλέπει
στη χώρα σου πλανώμαι σαν Όμηρος.
Ξεχειλίζει το μεσημέρι κι απελπισμένες εκθέτει σκέψεις.
Παρατάσσω τη γλώσσα μου που διάπυρη πέφτει
στο βάθος χάνεται.
Σε θρυλικές εποχές γυμνός αναμένω τη Ναυσικά.
Καλοκαίρι –γαλάζιο του Εγγονόπουλου–
θα συναντήσεις, όπως φαίνεται, το είδος μου.
Όχι μόνο μνηστήρες.

  • Από την ποιητική συλλογή