Πες μου για το χίλια εννιακόσια εβδομήντα.
Εσύ που έγραψες
στην υπεραστική γραμμή των αναμνήσεων
−έτσι δεν ήταν;−
δεν έχεις ένα κέρμα πια για συνδιαλέξεις.
Παραφουσκώνουν και φεύγουν καραβάκια χάρτινα.
Καλά το θυμάμαι; Έλα, μη γίνεσαι λευκή σελίδα.
(Ακούγεται μόνο η εκπνοή των τσιγάρων.
Ακολουθούν οι σκέψεις, βαριές, παχύσαρκες.)
Ήταν ο μονόλογος κι είναι η αγάπη μου
και ειλικρινά δεν περιμένω κάτι χολιγουντιανό.
(Οι καύτρες έγιναν κι αυτές στάχτη.)
Απέκαμες πια, καραβάκι.
Αν γίνω όνειρο, ταξιδεύουμε πρώτη θέση.