Τα όνειρα παίζουν σ’ άδειες καρέκλες.
Αύγουστος 1986. Μια στιγμή μέθης.
Έπειτα νηνεμία.
Μια πρόταση από κείνες που οδηγούν πορείες.
Τις επιγραμματικές, ξέρεις τώρα
«πώς πέρασεν η ώρα απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα.
Πώς πέρασαν τα χρόνια»¹.
Με χειροκροτήματα κιόλας, μη νομίζεις.
Ο τηλεοπτικός δέκτης αντηχεί το κενό:
«Φίλοι μας στο αυριανό πρόγραμμα
μπορείτε να παρακολουθήσετε σ’ απευθείας μετάδοση
στιγμιότυπα απ’ τις συρράξεις στην εύφλεκτη περιοχή – »
Στο αναπόφευκτο πρόγραμμα θ’ απαγγείλω
ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη.
Η τηλεόραση θα παίζει στο διπλανό δωμάτιο.
Μπορείτε να φανταστείτε σφαγές
εμπρός στ’ αδειανά καθίσματα
μα τα χείλη μου άλλη ζωή να χρωματίζουν:
Τα όνειρα παίζουν σ’ άδειες καρέκλες.

1. Κ.Π. Καβάφης, «Απ’ τες εννιά».