Στα κλειστά βλέφαρα ποικίλες εναλλάσσονται σκηνές.
Είναι η νύχτα των σαράντα βαθμών Κελσίου με κορμιά εικονογραφημένα.
«Έχομεν χρέος ν’ αμυνθούμε, αποτινάξτε τα εδάφη
της άγονης ζωής»
αρχίζω προσδοκώντας ατίθασα χαμόγελα.
Μόλις όμως φτάνει η σειρά της
ανοίγουν τα βλέφαρα σαν αυλαία.
«Είναι το σκοτάδι», ψιθύριζε, «τα σώματα που μοιάζουν με σκίτσα
οι πράξεις σαν εκδόσεις ποικίλης ύλης.
Κι αφού αρκούν τα ξεφυλλίσματα στις επαφές
−το ζούμε άλλωστε μ’ επιτυχία−
σε τι αποσκοπούν οι εντυπώσεις;
Είναι το σκοτάδι, σ’ το λέω τώρα που μας πνίγει.
Σ’ το λέω τώρα πριν το διαβάσουν
πριν το κάνουν διαφήμιση κι αυτό».