Κατακόκκινος σαν ήλιος ή μάλλον σαν αίμα
πρόθυμο να χυθεί υπέρ βωμών και εστιών.
Τι εξόφθαλμη αδικία με φλέβες και αρτηρίες
να πηγαινοέρχομαι σταθερά
στην καρδιά του μεγάλου τίποτα.
Και τι αδυσώπητη εμμονή, χωρίς τυμπανοκρουσίες
ή πανηγυρικές περί δικαίου αυταπάτες,
συντηρεί ζωντανές τις ελπίδες
και όσα με προβάλλουν κατακόκκινο σαν ήλιο.