Τα όνειρα πάλι −μια ζωή  αυτά− ευδοκιμούν τη νύχτα.
Πάντοτε νύχτα.
Εσύ πότε;
Πότε πότε, ταυτόσημο σχεδόν μ’ εκείνο το ποτέ.
Γι’ αυτό μην έρχεσαι.
Άφησέ μου υπαρκτό
άλλο ένα έστω πελώριο τίποτα.