Στην υπεραστική γραμμή των αναμνήσεων
τοποθετείς επίμονες συνομιλίες.
Η εποχή κατά προτίμηση καλοκαίρι
εξαντλεί τις σημασίες.
«Χορεύεις ακόμα σαν παλαβό;» ναυαγούν οι απορίες.
Ωστόσο επιπλέουν λίγοι τσαλακωμένοι στίχοι
σαν αυτοσχέδιο σκάφος
κι ένα γιατί αναπάντητο.