Ζόρικοι μύες κι εξωτικά νεύματα στον παράδρομο
καταλήγουν σε άδοξα και τετριμμένα μες στο αμάξι.
«Ορέγομαι την αθωότητα, δεν είμαι διαφορετικός»
απαντά στον καθρέφτη
αλλάζοντας με κραγιόν τις εντυπώσεις.

Στο αυτοσχέδιο σύμπαν του δεν ψεύδεται.
Μπορεί να τον εξάπτουν οι σκιές
αλλά τον μαγεύει πάνω σ’ ένα στήθος η ακουστική
που έχουν τα ζωντανά δάκρυα.

Μοιάζει αίφνης οικείος, κωμικά γυμνός.
Τι πιο φυσιολογικό. Μιλάμε την ίδια γλώσσα
και ψάχνουμε λίγη μουσική, όχι κρυφά νοήματα.
Βαθιά  μας ο εξωτισμός μέρα νύχτα.