Να φύγεις. Τι πειράζει.
Με ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας
ξαναφτιάχνουμε σωσίες
κι αφήνουμε προσδοκίες στο ανήμπορο μυαλό
να πρωταγωνιστούν σταθερά.
Κι όλα αυτά προς τέρψη των αναμνήσεων
−τίποτα δε γίνεται χωρίς κοινό−
που ξεχασμένες εκεί κάτω, στο παρελθόν,
διψούν για νέες καταστάσεις.
Να φύγεις.
Θα βρω έναν σωσία να τις ξετρελάνει.
Δε θέλουν και πολύ.
Ψοφάνε για παραστάσεις.