Nα έρθουν οι λέξεις.
Nα καταλάβουν επιτέλους τη γύμνια τους.
Eδώ είναι η θάλασσα
οι ξερολιθιές
οι βράχοι ασήκωτοι σαν τις επιθυμίες.
Aς έρθουν κατά δω να ψελλίσουν τις αδυναμίες τους.
Tώρα που φυσάει και δεν ακούει κανείς.

Ας πέσουμε στα φλας της θάλασσας.
Να αγγίξουμε τον ήλιο
να ανατριχιάσουμε το σώμα.
Ας φτιάξουμε ταξίδια.

Eπηρμένος μυκονιάτικος άνεμος
και δύση επάνω στην ακατάδεκτη θάλασσα
κινδυνεύουν να γίνουν ειδυλλιακή καρτ ποστάλ.

Άλλος ένας τίτλος σαν να πρόκειται για καράβι
χαρακτηρίζει στίχους για ένα νησί.
Γιατί στα αγαπημένα μέρη βάζουμε φουγάρα
καθελκύουμε τη λαχτάρα μας
σκηνογραφούμε τοπία αναχωρήσεων.
Το Μύκονος III δεσπόζει στο πέλαγος
κι ας είπαμε βιαστικά πως δεν είναι καράβι
ή πως είναι ακόμη ένα στα τόσα νησί.
Υπό το κράτος της επιθυμίας άλλωστε
δε λέγονται τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Kλείστε πια τις μουσικές.
Tα κλειδιά τους αφήστε πέρα.
H τελευταία πνοή του ήλιου
ζεσταίνει την εύηχη σιωπή.
Δεν είναι ώρα για τραγούδια.
Δεν μπορεί οι ώρες όλες να ’ναι εκκωφαντικές.
H μουσική της φύσης έχει σειρά να παίξει
και να μας κερδίσει ακόμη
εγκλωβισμένους στην αθωότητα.

Καταθέλγεις τη σαγήνη με τόσες αποχρώσεις.
Ξαφνιάζεις τους πάντες δίνοντας στο τέλος
μια όψη ανέλπιστα θελκτική.
Πού να δουν πως πρόκειται για τελείωμα
για ολοκλήρωση και τελείωση της φύσης.
Τι σχέση μπορεί να ’χει με αριστουργήματα τέτοια
το τέλος που ξέπνοα τα χείλη ανοίγει:
Αυτό ήταν.
Εδώ κρύβεται άλλη περίπτωση φύσης, της νεκρής.
Παρούσας όμως κι έτη φωτός από κάθε ήλιο.