Βραδιάζει και αφημένοι στην αμμουδιά.
Ο ουρανός, η νύχτα ζωγραφίζουν
κι αυτοί γυμνοί, σαν ερωτευμένοι.
Η μνήμη ξέρει καλά το σώμα
και ήδη χρωματίζει τη δική μας στέψη.
Με κάνει σχεδόν ευτυχισμένο.
Γιατί αν ήμουν πράγματι
δε θα με θάμπωναν ζωγραφιές.
Ούτε καν μια σκέψη.
Τίποτα. Αληθινά τίποτα.