Ο κακός λύκος βασιλεύει στο σπίτι.
Στη μοκέτα σε αφήνω να παίζεις
στρατιωτάκια και όνειρα.

Βάζω για φόντο μουσική και ο χρόνος ταξιδεύει.
Κάθε τραγούδι κι ένας ύμνος στη μαγεία.
Δεν μπορεί, στον αέρα θα την πιάσεις.

Κι όχι λύκος, αλεπού ο ντάντι.
Από τη μια γίνε στρατηγός μικρέ
αλλά στο τέλος η δική μου ψυχή θα σε γεμίσει.

Όμως μια φωνή παραμονεύει.
Θα έχεις αίμα δυνατό
στα κόλπα μου να πετάξεις το γάντι;

Σου λείπει φυσικά η πείρα
μα βιάζομαι να παλέψεις με σάρκα και οστά.

Κάποιος άλλος το έχει ορίσει.
Με νότες δικές σου και ρυθμό
θα βρεις τα μόνα ταξίδια με χαρακτήρα.
Και ας μην καταλήγουν μακριά.