Σαν σήμερα παίζαμε τραγούδια.
Ξαπλωμένοι σε τοπία διαφυγής.
Τα μάτια κλειστά.

Φανταχτερά φιλιά, αναίμακτα χάδια
ψιθύριζαν μιαν άλλη ορατότητα
και χανόμασταν σ’ έναν ορίζοντα ηχηρό
σαν ράπισμα στο μηδαμινό μας χρόνο.

Νότες σκληρής αφής
θα έκρουαν θύρες μεγαλείου.

Η μουσική ανένδοτη.
Σ’ ένα τελείως παράφωνο σύμπαν μάς μάγεψε.

Σήμερα εσύ το λες αυταπάτη.
Εγώ σκέτη απόγνωση. Από τότε.