Δε μας αρκεί σκέτη τροφή.
Με ηδύσματα μαλακώνει ο χρόνος
και συνεχώς διψάμε για ιδανικά, τέχνη, αθάνατα φιλιά.
Οι επαίτες στους δρόμους σαν δικοί μας άνθρωποι.
«Γεια σου, συνάδελφε» φώναξα μια μέρα σ’ έναν
αλλά εκείνος με έφτυσε.
Τελείως πωρωμένος. Ήθελε κατευθείαν οβολό.
«Βρε χριστιανέ μου» ψέλλισα «αν ζούσα
στον παράδεισο που νομίζεις, θα μοίραζα δεκάρες;»
Με τόσο λίγη φαντασία απορώ πώς ζούνε μερικοί.