Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος
Οδυσσέας Ελύτης, «ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ, ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥ»,
Τα Ελεγεία της Οξώπετρας

Η ξαφνική βόλτα με τα ποδήλατα
καταλήγει σε δραματικό αγώνα
ποιος θα προσπεράσει ποιον.
Πώς θα με φτάσεις παιδί μου
αν νιώθεις υπέρβαρη χαρά;

Η εξοχή μάς προκαλεί ψύχραιμα
να δρέψουμε τη δική της σοφία.

Και όμως δε φλέγομαι να ξέρεις πτηνά κι αγριολούλουδα.
Πώς ξεφυτρώνουν οι κίνδυνοι
θέλω να μάθεις οριστικά.

Στην ανηφόρα κιόλας επιβραδύνω
για να με φτάσεις θριαμβικά.
Πανίσχυρος μεταφράζω τι σκέφτεσαι.

Για σένα ο κόσμος γυρίζει στις ακτίνες μας
Τι ευτυχία.
Θα έχουμε φίλο το δρόμο και ηλιοβασίλεμα
κι επιταχύνω τη σκέψη για πανάκριβα δώρα.

Δε χρωματίζω πια στη φωνή μου εικόνες
παρά μόνο τη συμβουλή μου:
«Κάθε δρόμος έχει μια αίσθηση.
Την οδηγείς. Δεν είναι λίγο.
Σε οδηγεί. Είναι πολύ».

Σαν θεό με ακούς.
Πού να ’ξερες τι τέρας είμαι.
Το μόνο που βλέπω, πότε θα με ξεπεράσεις.

Λες και στο μέλλον σε μια στροφή.
σαν αυτή που ήδη χαιρετήσαμε
ενεδρεύει άλλη ευτυχία μυστική.