Εμείς θα πούμε αντίο.
Αλλά θ’ αφήσουμε μια χαραμάδα
μήπως τ’ όνειρο ξυπνήσει κάποτε.

Τα όνειρα παίζουν σ’ άδειες καρέκλες.
Αύγουστος 1986. Μια στιγμή μέθης.
Έπειτα νηνεμία.
Μια πρόταση από κείνες που οδηγούν πορείες.
Τις επιγραμματικές, ξέρεις τώρα
«πώς πέρασεν η ώρα απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα.
Πώς πέρασαν τα χρόνια»¹.
Με χειροκροτήματα κιόλας, μη νομίζεις.
Ο τηλεοπτικός δέκτης αντηχεί το κενό:
«Φίλοι μας στο αυριανό πρόγραμμα
μπορείτε να παρακολουθήσετε σ’ απευθείας μετάδοση
στιγμιότυπα απ’ τις συρράξεις στην εύφλεκτη περιοχή – »
Στο αναπόφευκτο πρόγραμμα θ’ απαγγείλω
ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη.
Η τηλεόραση θα παίζει στο διπλανό δωμάτιο.
Μπορείτε να φανταστείτε σφαγές
εμπρός στ’ αδειανά καθίσματα
μα τα χείλη μου άλλη ζωή να χρωματίζουν:
Τα όνειρα παίζουν σ’ άδειες καρέκλες.

1. Κ.Π. Καβάφης, «Απ’ τες εννιά».

Τα όνειρα εκτελούν με σιγαστήρα.
Αφνιδίως υποκύπτουν όσα εκθείαζες.
Δεν πρόκειται βεβαίως να διαρρεύσει το παραμικρό
κι ας μην είναι αυτό το θέμα αλλά η έκπτωτη αθωότης
η θορυβώδης πίστη σ’ αυτήν που καταλάγιασε.
Τα εγκώμια για τα πενιχρά έστω
αλλά πάντως υπαρκτά επιτεύγματα.
Τούτα είναι που ήσυχα άφησαν την πνοή τους.
Γιατί τα όνειρα εκτελούν με σιγαστήρα.
Η ελπίδα, βλέπεις, να παραμείνουν αξεδιάλυτα.

Όνειρο

Αναζητώντας ύφος για την επόμενη πράξη
εκδοχές σωρεύονται και αναμένουν:
θεατές, απόψεις κι εκείνο το εύγε
σαν προέκταση χρονική.
Τελευταία ματιά στον καθρέφτη.
Άπληστο σώμα επιτέλους απηχείς την αποκάλυψη.
Πολυμήχανο, σε οδυνηρούς κατέφυγες θεούς.
Ορμητήριο μύθων, να τοι λοιπόν οι άλλοι
έρχονται, πλησιάζουν, κατέφθασαν.
Λυσσομανούν οι προτιμήσεις κι εκτινάσσονται.
«Είναι η σειρά σου να βγεις», αφυπνίζομαι.
Ξεχάστηκα πάλι και πρέπει να βγω στη σκηνή.