Σκεπτική αμμουδιά, θάλασσα κάπως ανήσυχη.
Καθηλωμένος ώρα εισπνέω το θάμβος.
Η ζέστη αφόρητη σαν χαλασμένη ελπίδα
κι ο ιδρώτας τρέχει σε εικόνες θεϊκές.
Απόλλωνες γυμνοί και Αφροδίτες
αναβλύζουν μυστική ευεξία.
Και όλοι με ξυρισμένα, αιχμηρά εφήβαια
όπλο τους κρυφό για ν’ ακονίζουν το μυαλό με συναίσθημα.

Γιατί τώρα πνέει φιλήσυχος καιρός
μα όλες οι μέρες αγώνας για ουρανό ξεκάθαρο.
Εξεγερμένοι πατάμε γερά στο χώμα και ανυψώνεται χαρά.

Εμπρός, παιδιά, με τα ολόψυχα βλέμματα
και τα στεφάνια στα μαλλιά.
Διαρκής επανάσταση και άπλετος ερωτισμός
δίνουν παλμό και βγάζουνε ανθούς οι εποχές.
Θα πέσουν κιόλας συγκινημένες βροχές.

Σημεία των καιρών.
Κανείς ουρανός δεν υποφέρει τη γυμνή αλήθεια.
Γερνάνε βάρβαρα τα αισθήματα.
Άλλοτε φλόγες κραταιές
τρεμοσβήνουν σαν σπίθες βωβού γαλαξία.
Αλλά ποιος τη βρίσκει με λυγμούς.

Εθισμένοι στο αναπάντεχο
ποζάρουμε για την αθανασία
δίπλα σε παιδιά των λουλουδιών
κοντά σε θαύματα ψηλαφιστά.
Ενθουσιώδη όντα.
Διόλου παράδοξο τραγικά.