Στο χάος της μνήμης αθώα καλοκαίρια
όταν στο φράχτη ανεβασμένοι απογεύματα
μαντεύαμε ήχους οχημάτων.
Γιωταχί θα ’ναι ή φορτηγά;
Απλά ερωτήματα, σίγουρη ζωή, δυσκίνητος χρόνος.
Δεν ξέραμε τότε προορισμούς.
Γνωρίζοντας σταδιακά παράφορες λεπτομέρειες
βάρυνε η έξαψη του παιχνιδιού, αγριεμένες οι ώρες.
Έκτοτε, κι η νύχτα βιαστική.

Αιχμή σε βράχια αναμνηστικά η νεότητα
λαξεύει χωρίς τύψεις εποχές
στον εύφορό της χρόνο.

Κόκκινες γινωμένες αμυχές
κοσμούν χείλη παντός καιρού.

Στην κόψη ακραίας νεότητας
σχοινοβατούν τυφλές επιθυμίες.
Με ακριβά θεάματα διαπερνώ το χρόνο.
Καθεμία αίσθηση συμβάλλει.
Όσο για τον άρτον, κερδοφόρος ο βίος
όταν κατά τι πλουσιότερη
πάλλει με σθένος η φαντασία.