MΕΛΛΟΝΤΙΚΑ
Aκτίνες προκαλούν τη νοσταλγία
ωσάν να κρύβουν υψηλά μηνύματα.
Τη χαμένη ανακτώντας κυριαρχία
«θέλω τα πάθη μου», ψελλίζει.
«Για δωρεάν αξιοθέατα
ας βρουν άλλα θύματα».
Στα κρύα σεντόνια γυρίζει
τσιγάρο ανάβει και μουσική.
Ακριβά πληρώνει τα γούστα του.
Ακόμη τα παίρνει τοις μετρητοίς.
Ακούω θεοσκότεινα σκυλιά
και γόπες πετάω στη νύχτα.
«Σου πηγαίνουν τόσο τα ένστικτα
όσο γδύνεσαι τη μνήμη».
Μόνο αυτό συγκράτησα
κρυφή μας ένωση καμιά.
Πώς ένα θραύσμα με καίει
και θέλω στιγμές σαν άλλοτε
με γδαρμένα επιφωνήματα.
Αφόρητο να θυμάσαι.
Στα κενά βρίσκουν έδαφος οι μνήμες
και στήνουν πλούσια σκηνικά για πτωχές συνειδήσεις.
Τα αναγκαία επαρκούν στην επιβίωση.
Βαριά όνειρα κρύβουν τα ελάχιστα.
Άγουρες ανάγκες φέρνουν τα πολλά.
Αλλά γεμάτος τίποτε δημιουργώ
κι έχω ζωή και ίαση.
Κέρδη στους λαχνούς εκρηκτικά
αλλάζουν μορφή στη διαβίωση.
«Περιεχόμενο δε φτιάχνουν» αντηχούν φωνές.
Τυχερέ, μην τους ακούς.
Γενναιόδωρος, φτάνεις σε παρυφές μεγαλείου.
Επιθυμίες σαν βότσαλα σε υγρά
κυκλώνουν ευδαιμονικά όνειρα
αντί στο κέντρο ψυχρά να σημαδεύουν
με γάντια, μάσκες, σιγαστήρα
καθώς επιβάλλουν παρόμοιες βλέψεις.
Oι παλμοί της συμφωνία για κρουστά.
Με απαίτηση ελάσσονα, νηφάλια αίσθηση
και μείζονα, εκδορές στη θλίψη.
Ανάλογα λάθη διαβλέπουν εάν ξαναζήσω.
Νοητικές διαστάσεις, εμπειρίες, χλιδή ψυχής
αμήχανες μόνο κατακτήσεις.
Επιθυμίες ίδιες ψηλαφίζοντας κι εξάρσεις
τα πράγματα βαίνουν ερήμην.
Kάλλος, τύχη, ευμάρεια, παιδεία.
Ιδεώδης τέρψη για πλήθη ανίδεα.
Η τελειότης δεν απαρτίζεται από μακάριους κύκλους.
Επινοεί νευρώδη ζιγκ ζαγκ.
Aντηχούν κύματα στα στεγανά της μνήμης.
Σπάζοντας το φράγμα του απέραντου
αύτανδρες ιδέες στα καθημερινά θα στραφούν.
Νοήματα θνητά και σώματα χειροπιαστά σαν να λέμε.
Tη φύση του ανασκάπτει σαν φιλόσοφος
και ήχο κρούει αδειανό στο μέταλλο της φωνής του:
«Είμαι τελικά ο Κανένας;».
Μεγεθυσμένη ηχώ αντικρούει το σύμπαν
αρμονικά σαν απάντηση.