Πανάρχαιες λέξεις την κεφαλή μου
απαίτησαν επί πίνακι.
Ιαχές αίφνης ευοίωνες, απ’ τα κόκαλα βγαλμένες
την ψυχή μου παρέταξαν: ελευθερία τρομερή.
Οι πρώτες για τον Ηρώδη γνώριζαν τον Αντίπα.
Οι δεύτερες, πάλι, τον Ύμνο άκουσαν
και στάθηκαν προσοχή.
Ποιήματα από τη συλλογή Prima Vista
39.
Γερασμένος σαν το χειμώνα που ζωγράφιζες παιδί.
Ένα χειμώνα βαρήκοο.
Ωραία φράση καταποντίζει τις εκκλήσεις
που νόμιζαν πως μ’ ένα χαρτί και μολύβι
θα εισακουστούν.
40.
Σαν το χειμώνα που ζωγράφιζες παιδί.
Δεν είναι συνέχεια των προηγούμενων.
Με έκανες παρανάλωμα, δεν είναι ζωή αυτή.
Οι παρούσες σκέψεις μανιασμένες; Μην το λες.
Ξέρεις πώς είναι όταν παρασύρεσαι
ανάσκελα στο νερό.
Αυτό είναι όλο.
Και τώρα που βγήκαν στη στεριά οι σκέψεις
πασχίζουν να τυλιχτούν με λόγια.
77.
Τα όνειρα πάλι −μια ζωή αυτά− ευδοκιμούν τη νύχτα.
Πάντοτε νύχτα.
Εσύ πότε;
Πότε πότε, ταυτόσημο σχεδόν μ’ εκείνο το ποτέ.
Γι’ αυτό μην έρχεσαι.
Άφησέ μου υπαρκτό
άλλο ένα έστω πελώριο τίποτα.
78.
Εμείς θα πούμε αντίο.
Αλλά θ’ αφήσουμε μια χαραμάδα
μήπως τ’ όνειρο ξυπνήσει κάποτε.
29.
Τα όνειρα παίζουν σ’ άδειες καρέκλες.
Αύγουστος 1986. Μια στιγμή μέθης.
Έπειτα νηνεμία.
Μια πρόταση από κείνες που οδηγούν πορείες.
Τις επιγραμματικές, ξέρεις τώρα
«πώς πέρασεν η ώρα απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα.
Πώς πέρασαν τα χρόνια»1.
Με χειροκροτήματα κιόλας, μη νομίζεις.
Ο τηλεοπτικός δέκτης αντηχεί το κενό:
«Φίλοι μας στο αυριανό πρόγραμμα
μπορείτε να παρακολουθήσετε σ’ απευθείας μετάδοση
στιγμιότυπα απ’ τις συρράξεις στην εύφλεκτη περιοχή – »
Στο αναπόφευκτο πρόγραμμα θ’ απαγγείλω
ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη.
Η τηλεόραση θα παίζει στο διπλανό δωμάτιο.
Μπορείτε να φανταστείτε σφαγές
εμπρός στ’ αδειανά καθίσματα
μα τα χείλη μου άλλη ζωή να χρωματίζουν:
Τα όνειρα παίζουν σ’ άδειες καρέκλες.
1. Κ.Π. Καβάφης, «Απ’ τες εννιά».
21.
Απελπισμένη κείτομαι.
Εγκλωβισμένη, θα ’λεγες , των καιρικών συνθηκών.
Καταδύονται στη μήτρα μου οι άνθρωποι
με μι’ ανάσα, όπως τότε που σβήνουν μιαν επέτειο.
Ποιος ξέρει.
Καραδοκούν οι αναμνήσεις.
Ψύχραιμοι πάντως επουλώνουν το χρόνο με καταδύσεις.
Στεγνές κουβέντες στην έξοδο συναλλαγές απαιτούν.
Εγκλωβισμός.
Προμηνύονται εγκαύματα ποιος ξέρει τίνος βαθμού.
Περιπτώσεις καταγράφω άμοιρες
λίγο πριν μια πίστη ασπασθείτε.
Θάλασσα, θάλαττα για μένα είπατε και δίκαια.
Ελάτε παιδιά μου, γδυθείτε.
Ελάτε τώρα, είμαι πάντα νέα.
51.
Τα όνειρα εκτελούν με σιγαστήρα.
Αφνιδίως υποκύπτουν όσα εκθείαζες.
Δεν πρόκειται βεβαίως να διαρρεύσει το παραμικρό
κι ας μην είναι αυτό το θέμα αλλά η έκπτωτη αθωότης
η θορυβώδης πίστη σ’ αυτήν που καταλάγιασε.
Τα εγκώμια για τα πενιχρά έστω
αλλά πάντως υπαρκτά επιτεύγματα.
Τούτα είναι που ήσυχα άφησαν την πνοή τους.
Γιατί τα όνειρα εκτελούν με σιγαστήρα.
Η ελπίδα, βλέπεις, να παραμείνουν αξεδιάλυτα.
64.
Υπάρχει η πραγματικότης. Υπάρχουν τα όνειρα.
Η ονειρική πραγματικότης και τ’ απραγματοποίητα όνειρα.
Τόσο λίγα. Ελάχιστα.
Τι να πρωτοκάνεις όμως αν βρεθείς ανάμεσά τους.
83.
Ξεχωρίζουν τα φώτα, κάποια φώτα.
Ας μην είμαστε μόνο αυτοί που πάνε κι έρχονται.